ادمهای سالم به خاطر حجب و حیا همیشه عقب میمونن.
توی موقعیت های کاری میگن نکنه حق کسی ضایع بشه
توی روابط عاطفی میگن نکنه مزاحم باشیم
توی معاملات مالی میگن نکنه بی انصافی کنیم و...
خلاصه همیشه این طناب نامرئی حیا دور گردنشون هست و نمیذاره به اونجایی که لیاقتش رو دارن برسن.
درحالی که ادم‌های سالم از چرخه کشور حذف میشن ادمهای فاسد و عوضی پا روی صورت بقیه میذارن با سرعت فزاینده قله‌های موفقیت رو فتح میکنند.
مسخرش اینه که همیشه افراد سالم برای کار درست زحمت میکشن ولی اخرش اونی که توی سیستم رشد میکنه همون شارلاتانی هست که هیچ غلطی نکرده.

خداحافظ تمام آنچه در این زندگی دارم
تو داری میروی باید - تو را در یاد بسپارم

خداحافظ ولی روزی اگر هم آمدی، حتما
بیا بالای صفّه روی آن نیمکت، به دیدارم

از آن وقتی که رفتی هرشب آنجا می نشینم تا
بدانی منتظر هستم - بدانی دوستت دارم

نمیدانم که بی من راضی از این زندگی هستی؟؟
نمیدانی که دوری میدهد، بد جور آزارم

خدایا یا بگو برگردد آن آرام جان من
و یا هر جور میدانی، از اینجا زود بردارم

من و زاینده رود و پرسه های بی هدف هر سه
از این تکرار دلگیریم و از ایام دشوارم

تو را راه گریزی نیست از طعم غزلهایم
بچش تلخ است میدانم - بیا برگرد بیدارم

از آن وقتی که رفتی روزه دارِ بوسه ام بانو
به تقویم شما آیا ، رسیده وقت افطارم؟؟

(محمد عارف حبیبی)

زاینده‌رود خشک شده
و هنوز نامش زاینده‌رود است،
خزر را با آنهمه آب
نقشه‌ها دریاچه می‌نامند؛
حالا تعجب می‌کنی اگر بگویم
دریایی در منست
با خاطراتی مرده
که هر شب روی آب می‌آیند
و من آنقدر میانشان شناور می‌مانم
که روز به روز لبخندهایم بیشتر آب می‌روند

لابد بیشتر تعجب می‌کنی
اگر بگویم تو سالهاست
در این دریا غرق شده‌ای!