‏- به چه کسی می‌گویند آدم «امن»؟

به کسی که وقتی جای زخم‌هایت را به او نشان دادی، از آن پس، همه تلاشش را می‌کند که از آن سمت به تو آسیبی نرسد.

من به تو فکر نمی‌کنم. نه به این خاطر که دوستت ندارم یا نداشتم، تنها به این خاطر که خیلی ازت آسیب دیدم و یادآوری‌ت درد زخم‌هام رو‌ بیش‌تر می‌کنه.

«کم دوست داشتن را
‏بلد نیستم.
‏تمام زخم‌های من
‏از دوست‌ داشتن‌های‌ زیاد من است.»

‏- دیدم ماداک.



. .

‏همونی که اومده بود زخم‌هام رو آروم کنه، خودش دردناک‌ترین زخم من شد.

بعضی از زخم‌ها قدیمی‌اند، بسته شده‌اند، درد نمی‌کنند. اما جای‌شان هنوز هست و هروقت نوازششان می‌کنی، جریانِ دردی خیالی از تنت می‌گذرد و در حافظه‌ات زنده می‌شود.

چقدر کلمه‌ی «سابق» عجیبه.
رفیق سابق،خونه‌ی سابق،
آدم سابق....
یه جوریه‌‌‌‌!
انگار داریم به جای زخم‌هامون نگاه می‌کنیم....

کم دوست داشتن را بلد نیستم، تمام زخم‌های من از دوست داشتن‌های زیاد من است.

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

با سادگی تمام بی صدا شکستیم
چه زخمهایی که از عزیزان خوردیم
اشکها راپشت لبخندی مخفی میکنیم
که خیلی درد می کند
و هیچ کس نمی فهمد
ما را درد همین نفهمیدن میکُشد
نه زخم‌ها..

زخم‌هایمان مجبورمان می‌کنند بدانیم که گذشته‌مان واقعی بوده‌است.

#جین_آستن / غرور و تعصب

تروما یاهمون آسیب‌های روحی و زخم‌های روان باعث میشن چیزهایی رو تحمل کنی که حقت نیست چون نمیخوای آدم‌ها رو از دست بدی اما التیام، التیام زخم‌هات باعث میشه متوجه بشی بعضی از آدم‌ها جایی تو زندگیت ندارن و در اون لحظه حتی مهم نیست چقدر اون‌ها رو دوست داری.