رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

گاهی آدم‌ها نه به خاطر تو، بلکه به خاطر زخمی که از گذشته دارن، تو رو پس می‌زنن. همه چیز درباره‌ی تو نیست. قضیه رو شخصی نکن. تو عالی هستی، فقط نه برای اون آدم.

اونجا که شمس لنگرودی میگه:

زخمی کهنه ام
سایه ی رنجی پایان یافته

♡

بغلم کن قلبمون یه درد توشه رفیق
بغلم کن تن ما زخمیه از بی رحمی یه تیغ...
01:31

نسلشان دارد منقرض میشود.
حس میکنم دیگر کسی معشوق نیست.
باور نمیکنید
سری به فضای مجازی بزنید
تمام پروفایل ها را غم فرا گرفته.
یکی زخمی شده و یکی یکطرفه با درد پیش میرود.
هیچکس خوشحال نیست. چرا؟
این همه عاشق؟!
پس یکی به من بگوید خیل معشوق ها چه شد؟
همه از دَم چه کسی را دوست داریم ؟
من که نمیفهمم این آدم ها چه میکنند...

#علی_بی_تو

ناراحتی از اینکه آدمارو نمیتونی بشناسی؟
به قول درمانگرم برای اینه که هنوز به شناخت عمیق درباره خودت نرسیدی!
چون تا وقتی که تو به درونت و زخم هات و تروماهات بطور کامل آگاهی پیدا نکردی، به رفتارهای آدمها که ناشی از زخم ها و تروماهاشونه نمیتونی آگاهی پیدا کنی!
از طرفی زخم هات هدایتت میکنه به سمت یک آدم زخمی دیگه که هنوز نتونسته مثل خودت از پس التیام زخم هاش بر بیاد، و در نتیجه هم اون به تو زخم میزنه و هم تو به اون.

اصلاً میگم گور پدر آینده‌ای که قرار بود باهم بسازیم؛ من با تو از گذشته‌ای عبور کرده بودم که دوستش نداشتم؛ که آزارم می‌داد؛ که زخمی‌م کرده بود؛ که خونی بودم اَزش.

کاری به کار همدیگه نداشته‌باشیم !
باور کنید تک‌تک آدم‌ها زخمی‌اند ...
هرکس درد خودش را دارد ، دغدغه‌ی خودش را دارد ، مشغله خودش را دارد .
باور کنید ... ذهن‌ها خسته‌اند . قلب‌ها زخمی‌اند . زبان‌ها بسته‌اند .
برای دیگران آرزو کنیم بهترین را ... راحتی را ...
همه گم شده‌ایم ، یاری کنیم همدیگر را تا زندگی برایمان لذت‌بخش شود .
آدم‌ها آرام آرام پیر نمی‌شوند ...
آدم‌ها در یک لحظه ، با یک تلفن ، با یک جمله ، با یک نگاه ، با یک اتفاق ، با یک نیامدن ، با یک دیر رسیدن ، با یک "باید برویم" ، با یک "تمام کنیم" پیر می‌شوند ...
آدم را لحظه‌ها پیر نمی‌کنند .
آدم را آدم‌ها پیر می‌کنند .
سعی‌کنیم هوای دل همدیگر را داشته‌باشیم .
همدیگر را پیر نکنیم !
‎‌‎‌‎‌

تو یه الماس داشتی که تا چشمت به یه عالمه شیشه خورده خورد، رهاش کردی، باید هم تا اخر عمر زخمی و تیکه پاره دنبال الماست میون شیشه خورده‌ها بگردی.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

میان این همه درد فقط تو را کم داشتیم!
این چه وقت آمدن بود آخر «پاییز جان»؟!
نارنجی هایت پیشکش،هوای عاشقی ات پیشکش،
نباید اینقدر زود می رسیدی وقتی درد را سُرنگ سُرنگ
دارند به قلب هایمان تزریق می کنند.
کاش برگردی پاییز جان،کاش تو دیگر زخمی نزنی…
خشاب خاطره هایمان بدجور پُر شده است!
.
علی کشاورز