بعضی اوقات آدما رو حتی با این توجیه که چون خودشونم زخمی بودن پس بخاطر همین بهت زخم زدن هم نمیشه بخشید.

او قبر مرا می‌کَند و من نگران زخمی شدن انگشت‌هایش بودم.

تو سعی کردی از دلم در بیاری، اما زخمی که زدی خاردار بود. موقع در اوردن هم اذیت شدم.

دروغ میگید،
برگرده قبولش که می‌کنید هیچ، اگه زخمی هم داشته باشه.. تیمارش می‌کنید، خیلی چیزها دست خودتون نیست، دست دلتونه ...

زندگی جوری آدمو عوض می‌کنه که خودش هم متوجه نمیشه.یاد میده کمتر اعتماد کنی، کمتر حرف بزنی، کمتر وابسته بشی. یه روز به خودت میای و می‌بینی اون آدم قبلی نیستی، فقط یه نسخه‌ی زخمی‌تر با یه لبخند سردتری!

آدم رد زخم‌هاش رو نشون کسی نمی‌ده که زخمی‌اش کرده.

‏اولین بار که تو را دیدم
زخمی داشتی
که از دیگری بود ؛
من تو را با زخم‌هایت دوست داشتم.


#جمال_ثریا

از چه آدمایی متنفرم؟
از آدمایی که بر آگاهی از اینکه نقطه ضعف هات چی ها هستن یا کجای روحت زخمی تره، در جهت منافع خودشون ازت سواستفاده میکنن! و دقیقا اون لحظه از زندگی که در آسیب پذیرترین حالت ممکنی، میان زخمات رو فشار میدن، اینا اون دسته از آدمایین که هرگز نمیبخشمشون.

رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

گاهی آدم‌ها نه به خاطر تو، بلکه به خاطر زخمی که از گذشته دارن، تو رو پس می‌زنن. همه چیز درباره‌ی تو نیست. قضیه رو شخصی نکن. تو عالی هستی، فقط نه برای اون آدم.