تو کتاب مردی به نام اوه، فردریک بکمن حرف قشنگی زده؛ میگه:
«عشق از دست رفته هنوز عشق است، فقط شکلش عوض می‌شود.
نمی‌توانی لبخند او را ببینی یا برایش غذا بیاوری یا مویش را نوازش کنی یا او را دور زمین رقص بگردانی. ولی وقتی آن حس‌ها ضعیف می‌شود، حس دیگری قوی می‌شود. خاطره.
خاطره شریک تو می‌شود.
آن را می‌پرورانی. آن را می‌گیری و با آن می‌رقصی.
زندگی باید تمام شود، عشق نه.»

پونه مقیمی حرف قشنگی زده؛
در جواب عشقهای نامناسب و ادعای بی اختیار بودن در مقابل عاشقی، میگه: "عاشق شدن اشتباه نیست امّا اصرار برای عاشق ماندن وقتی دیگر شواهدی از صمیمیت وجود ندارد، اشتباهی خود خواسته است. در اولی هیچ چیز دست ما نیست و در دومی انتخاب با ماست.

رها شدن از هرچیزی
یعنی
من اینجا
دلم جای دیگر
و جسمی که هر شبانه روز برایش تکراری شده؛
یعنی
این جسم تنهاست
تنها در میانِ اینهمه حس های نقاب زده؛
آدمی بدون احساس خود
رها که هیچ
خودش را به دست هربادی میسپارد تا اورا ببرد به شهری بی نام
که نه جسمش کسی را بشناسد
نه کسی این جسم بی روح را...!♡

#فاطمه_ی