از همون اول مسیرمون از هم جدا بود؛ فقط دست و پای الکی میزدیم.

باشه مادوتا واسه هم دیگه خیلی تاکسیک بودیم،ولی اون وقتایی که بلند بلند به جوکای بین خودمون میخندیدیم چی؟ نیک نیمی که همدیگه رو باهاش صدا میزدیم چی؟ اون شبایی که از دست همه دنیا فقط به هم دیگه پناه میبردیم چی؟ وقتایی که میرقصیدیم چی؟ اونا ام همش دروغ بود؟

اتفاقا به مو رسید، اتفاقا پاره هم شد
ولی دوباره گره ش زدیم و ادامه دادیم
چون مجبور بودیم ....

‏احساس میکنم تو واکسنایی که برای کرونا زدیم مقدار زیادی غم و افسردگی بود.
چون دقیقا از بعد واکسن بفنا رفتیم.

ما بیش از اندازه قوی بودیم؛
مدام می شکستیم، شکسته هایمان را بند می زدیم و ادامه می دادیم،
اشک می ریختیم، اشک هایمان را خودمان با دستهای خودمان پاک می کردیم و دوباره با تمام جسارت، روی پاهای خودمان می ایستادیم.
ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمی دادیم، با کسی از دردهایمان نمی گفتیم و از کسی کمک نمی خواستیم.
ما به قیمت همین قوی بودن، از پا در آمدیم!
قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند...

آروم آروم اومد بارون شدیم عاشق زدیم بیرون :)


. .

یک دقیقه سکوت؛
‏برای تمام حرف‌هایی که نزدیم..

.࿐

آروم آروم اومد بارون، شدیم عاشق زدیم بیرون؛"


. .

«یا دافِعَ النَّقَم»
ای دور کننده سختی‌ ها

خدایا ولی ما اینطوری صدات زدیما قربونت🤍

‌
امیر وجود :

روزگار عجیبیست هر چه سکوت کردیم وحرف نزدیم
صداها بیشتر شد .

. .