تمومِ آدمایِ دنیا حقِ اینو دارن که تویِ بعضی از مقاطع زندگیشون ندونن که از دنیایِ به این بزرگی چی می‌خوان، حق دارن سردرگم بشن، راهشونو گم یا فراموش کنن، ناامید بشن، کفر بگن، همه‌چیز و از دست رفته و بی‌فایده ببینن. سرد و بی‌روح باشن و عصبانی. این حال مثل یه مرخصی از همه‌ی ابعاد زندگیه . . .

برد با اونیه که آدم امن زندگیشو پیدا کرده....
.🩷

آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟ یه ترکیب بی‌تفاوتی و غمی تو چهرشونه که منو خیلی میترسونه. ارتباط داشتن با این آدما هم خیلی سخته، یبار تو زندگیشون تا ته سیاهی و غم رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

همه‌ی آدما توی هر مرحله از زندگیشون یه رفیق دارن. ولی اونایی خوش‌شانس هستن که همون یه دونه رفیق رو توی تموم مراحل زندگی در کنارشون دارن

آدمایی که ظاهرا سرد و بی‌احساسن با یه آدم تو زندگیشون جوری رفتار میکنن که انگار سرتاسرِ وجودشون قلبه 🫀

‏اگه میدونستید
چقدر سخته و چقدر طول میکشه تا
بعضی آدم‌ها دوباره سلامت روان و شادی
خودشون رو بازیابی کنن
متوجه میشدین که چرا
با کوچک‌ترین رفتار سمی
درها رو میبندن و فاصله میگیرن
و چرا در مورد افرادی که اجازه دارن
تو زندگیشون باشن
سختگیر هستن

آدما همیشه بزرگترین ضربه زندگیشونو از کسی میخورن که میگن " نه بابا اینو میشناسمش، همچین آدمی نیس"

اگه آدما گاهی اینو به خودشون یادآوری کنن که هیچکی اونقدی که فکر میکنن بهشون فکر نمیکنه و همه دارن زندگیشونو می‌کنن و عین خیالشونم نیست تو در چه حالی و چی‌کار می‌کنی؛ نصف مشکلاتشون حل می‌شه.

کاش آدما به اون درجه برسن که بدونن ۱ نفر تو زندگیشون کافیه.

کاش آدما به اون درجه برسن که بدونن ۱ نفر تو زندگیشون کافیه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »