دیگه نه آقای چاوشی، دیگه زندگیم‌رو نمی‌دم تا فقط برگرده.

یچیزی میگمو میرم :
اما من به اندازه‌ی اتفاق ‌های بد زندگیم
آدم بدی نبودم...:)))

When every day seems the same, it is because we have stopped noticing the good things that appear in our lives.

وقتی هر روز یکسان به نظر می رسد، این به این دلیل است که ما دیگر از دیدن چیزهای خوبی که در زندگیمان ظاهر می شوند، دست برداشته ایم.

هیچوقت سوپرایز نشدم، هیچوقت کسی تو تنهاییام دنبالم نیومد، هیچوقت کسی برای خودم بهم پیام نداد، هیچوقت هیچ آدمی برای من اون آدمی نبود که من برای آدم‌های زندگیم بودم، هبچوقت کسی خوشحالم نکرد، خلاصه من همیشه فقط خودم و خودم بودم، این باعث شد قوی‌تر از قبل بشم و بدونم که من فقط خودم رو دارم.

زندگیم از اونجایی ترسناک شد که فهمیدم اینکه چند روز حالت خوب باشه و بعد دوباره تا مدت‌ها بد باشی اسمش مودی بودن نیست، افسردگیه.

فرق من با پارسال اینه که تلاش بیهوده برای نگه داشتن آدم‌ها تو زندگیم نمیکنم، کسی که بخواد کنارم میمونه، کسی هم که نخواد میره، نیازی به آدمی که قلبش با من نیست ندارم.

استاد گلشیری تو یکی از کتاب‌هاش نقل به مضمون نوشته بود: «بابا من اصلا زن گرفتم که وقتی شب میرسم خونه براش خاطرات زندگیم رو بگم.»
و من باهاش موافقم. اشتیاق به قصه‌ی دیگری٬ مقدمه خلق قصه‌های تازه است.
یکی از بزرگ‌ترین حسن‌های ادبیات همین که تمرین می‌کنیم شنونده قصه باشیم.

واقعا آدم از خودراضی‌ای نیستم ولی به یکی مثل خودم احتیاج دارم تو زندگیم، هیچکدوم از این‌ها اینطوری که من هواشون رو‌ دارم، هوام رو ندارن.

چیزی فراتر از این درد نیست که یه روزی بفهمیم فریب کسانی رو خوردیم که باور داشتیم آدم امن زندگیمونن…:)

یکی از بهترین چیزهایی که تو زندگیم یاد گرفتم اینه که دور میشم، محو میشم، کمرنگ میشم‌ ولی کنار آدمی که دلش با من نیست نمیمونم.