وجود بعضی از آدما مثل نشونه خدا تو زندگیمونه.

تو وجود همه‌ی ما یکی داره زندگی می‌کنه که اگه بهش اجازه بدیم فرمون رو بگیره دستش زندگیمون خیلی عوض می‌شه.

زندگیمون وقتی سخت شد که برای عادی‌ترین و کوچیک‌ترین خواسته هامون کلی صبر کردیم، تحمل کردیم، چقد دَوندگی کردیم، سختی کشیدیم، ولی وقتی بهش رسیدیم هیچ حسی نداشتیم یا کلا دیگه نمیخواستیمش.

ولی من باور دارم یه روزی بین تموم بالا پایین های زندگیمون خدا برامون میسازه اونقدر قشنگ که باورمون نشه .

یه تیکه عضله احمق به اسم قلب گند زده به کل زندگیمون:)

آخرین شب جمعه تابستون جمع بشیم یه جا تا صبح گریه کنیم نه برای تموم شدن تابستون. برای این زندگیمون.

‏یه شبایی تو زندگیمون بود که فکر میکردیم این آدم مچاله شده‌ی روی تخت، تا صبح دووم نمیاره ولی صبح شد..
خواستم بگم اگر امشب برات سخته، اگه تجربه و تحمل این روزا خسته ات کرده، ا اگه فک میکنی صبح نمیشه این شب، خواستم بگم صبح میشه..
تموم میشه، خوب میشه، درست میشه، بازم تیکه های شکسته اتو به هم وصل میکنی و همه چیزو از نو شروع میکنی..
قوی باش.


. .

ما تو زندگیمون به نشدنا نداشتنا نرفتنا نبودنا و نگفتنا عادت کردیم

هر کی هرچی سرمون آورده بابت حرفها و اطلاعاتی هستش که خودمون از زندگیمون بهش دادیم. دو دقیقه لال بشیم حالا شاید خوشمون اومد...

تازگیا مد شده همه میگن:
«میخوایم آدم‌های سمی زندگیمون رو کنار بذاریم»
ولی هیچ‌کس نمیگه:
«میخوام روی خودم کار کنم تا آدم بهتری باشم»
همه تصور میکنن خودشون بهترینن و بقیه مقصر و گناه‌کار..!
شاید خودت آدم سمی دیگرانی