داغت که با سکوت سبک تر نمی شود حرفی بزن جواب که با سر نمی شود تعریف کن از اول تنهایی ات بگو از هیچ کس برای تو مادر نمی شود! از آفتاب آن طرف شهر، از اُحد از اشک زیر سایه که دیگر نمی شود! از مردم، از عیادتشان، راستی بگو: کی گفته بود «فاطمه بهتر نمی شود»؟ با آیه آیه آیه ی عمرت نوشته ای بیخود مقام فاطمه کوثر نمی شود می خواهم از غمت نخورم بر زمین ولی هر بار می رسم جلوی در، نمی شود در بسترت به چشم من انگار زینبی آدم سه ماهه این همه لاغر نمی شود من هیچ محض خاطر این بچه ها بمان باشد!؟ دوباره فاطمه با سر ، نمی شود!

بانوی چادری

تو خود حرم زینبی(س) و

چادر سیاهتــــــــ

مدافــع حـــــرم ...

از آفتاب بی بهانه،

می درخشد در غروبی،

یادم آرد کربلا را،

دشت خونین بلا را،

ظهر غمگین گرم و خونین،

لرزش طفلان مسکین،

لشگری آورده بالا ،

تیغ ها و نیزه ها را،

یک نفر ایستاده تنها ،

وا حسینا وا حسینا،

حرمله تیری کشیده،

من چه می گویم خدایا،

کو ابالفضلت حسین جان،

سوخت این جان سوخت این جان،

باز خونها قطره قطره،

مشک هایی پاره پاره،

یک گلو از نا بریده،

ناله های زینبیه،

خیمه ها آتش کشیده،

عمه از قامت خمیده،

وا سکینه وا سکینه،

وندرین صحرای سوزان،

می دود طفلی سه ساله،

دل شکسته پای خسته،

تشنه ها را از درون آتش کشیده،

نیزه و سرهای بریده،

شعله ها در هم رمیده،

یک قیامت آفریده ،

سینه ام از غم تپیده،

اشک هایم صف کشیده،

این حماسه شور در من آفریده،

کربلا ای کربلا دشت بلا،

آه ای ظهر غمگین گرم و خونین،

میرسد صوتی حزین،

میرسد آیاتی رسا،

از فراز نیزه ها،

از میان سرهای بریده ،

دو لبش از هم تنیده،

تازیانه کرده زخمی صورتش،

پس کجا مانده بقیه پیکرش،

کو علی اکبرش ،

کو علی اصغرش،

کو آن طفل سه ساله،

در بیابان در خرابه،

خون چکیده از دوپای نرم او

،شد پدر تنها میان چشم او،

این تحمل کی کند طفلی سه ساله

،ضربه های تازیانه،

من چه میبینم در این صحرای خونین،

خاندان عصمت است این،

این قلم اتش گرفته،

شعر من ماتم گرفته،

روح من بلوا گرفته،

واژه ها معنا گرفته،

باز آفتاب در غروبی سرخ و پغمگین ،

یادم آرد کربلا را،

دشت خونین کربلارا.

با سوخته های خیمه معجر درست کرد
مدیون ابتکار درخشان زینبیم