هر وقت فکر می‌کنم که اگه هر جای دیگه‌ای به جز ایران به دنیا می‌اومدم چقدر همه چیز متفاوت می‌بود، دلم می‌خواد کل سال‌های زندگی‌ام رو گریه کنم. تکرار جمله‌ی معروف خسرو شکیبایی غمم رو زیادتر می‌کنه «و دیگر جوان نمی‌شوم.»

سن ۱۸ تا ۲۵ سالگیه آسون نیست!
اشتباه میکنید،سقوط میکنید،
شکست میخورید،متوجه مسائل میشید،
دوستای واقعی رو میشناسید و
خیلی از دوستاتونو رو از دست میدید،
با واقعیت رو به رو میشید،
قلبتون بارها میشکنه،
خودتون رو از دست میدید
و قوی‌تر میشید و این بهترین
سال‌های زندگی شما هم هست؛
درست مثل الماسی که تراش داده میشه
ولی یادت باشه
الماس هیچوقت نمیشکنه


. .

دیدین یه روزایی روز نیست؛ من یه چند سالیه، سالَم نیست.

وقتی نقش خودت رو در نظر نگیری، متوجه نشی که هر رفتار یا واکنشی که نشون میدی ممکنه تاوان داشته باشه و همش تو نقش قربانی فرو بری، همه چیز خیلی برات سخت تر میشه.
وقتی میپذیری که اوکی منم اشتباهاتی داشتم، راحت تر گذر میکنی.
این بهترین چیزی بوده که تو این سال‌ها از تراپیستم یاد گرفتم.

شرایط جوریه که فقط می‌تونم با این حرف احمد محمود همذات‌پنداری کنم که میگه:

سال‌هاست منتظر آمدن روزهای بهترم
اما نمی‌دانم چرا هنوز هم دیروزها بهترند...

از من به شما توصیه،
ماه‌ها و سال‌ها در انتظار آدمِ درست بمونید، اما حتی یک دقیقه هم منتظر درست شدنِ آدم‌ها نمونید.

من آدمی نیستم بگم این رفت یکی دیگه جاش میاد، انقدر فیلتر واسه ارتباط گرفتن دارم که هر کی حذف میشه شاید سال‌ها طول بکشه جاش پر شه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

آرام باش...
هیچ‌چیز ارزش این همه دلشوره را ندارد
ما رفته‌ایم و الان
سالِ ۱۴۹۶ است...

یاد گرفتم روزها، ماه‌ها و سال‌ها به عشق یک‌طرفه مبتلا بمانم، اما با ابراز علاقه، از خودم یک احمق نسازم.

آدمیزاد به گذشته‌ش پیوند خورده. همیشه دلش می‌خواد رفته‌ها رو برگردونه. به آدمایی که باهاش سرد شدن نگاه می‌کنه و حسرت اون صمیمیت از دست رفته رو می‌خوره. به خونه‌ی کودکیش میره و دلش فراغ بچگیش رو می‌خواد. ذهنش دنبال سال‌های جوونی و فرصت‌های از دست رفته‌ست. اشتباهات کرده و نکرده‌ش. جسم آدمیزاد میره به آینده اما ذهنش راه گذشته رو در پیش می‌گیره. در نهایت هیچ کدوم به جایی نمی‌رسن. من فهمیدم زندگی وقتی تیکِ «انجام شد» می‌خوره که ذهن و جسمت هر دو به یک سمت حرکت کنن.