A society grows great when old men plant trees whose shade they know they shall never sit in.

یک جامعه زمانی بزرگ می شود که پیرمردها درختانی بکارند که می دانند هرگز در سایه آنها نخواهند نشست.

یه روز التیام پیدا میکنی؛ از همه‌ی اون چیزهایی که درموردشون حرف نمیزنی. همه‌ی اون وقت‌هایی که یه معذرت‌خواهی ساده هم نشنیدی، همه‌ی اون کلمات یا رفتارهایی که بهت آسیب زدن. از سایه‌ی اون ترس مسخره که هیچوقت قرار نیست «دوست‌داشته» بشی— التیام پیدا میکنی، التیام پیدا میکنی، التیام پیدا میکنی.

Character is like a tree and reputation like a shadow. The shadow is what we think of it; the tree is the real thing.

شخصیت مثل یه درخت می مونه و اسم و رسم مثل سایه اش. ما به سایه فکر می کنیم، ولی اون چیزی که واقعیه همون درخته!

آدمیزاد تاب نمی‌آورد
بالاخره باید یک جایی را داشته باشد تا به آن پناه ببرد ..
شهری ، دیاری ، خانه‌ای ، سایه‌ای ، تنی ، وطنی ، آغوشی 🫂.️

♡

چراغ خونه همسایه‌ت که روشن باشه
حیاط خونه‌ی تو هم روشنه
دلتون بزرگ باشه :).

اونجا که حسین صفا میگه:
رشد کن شاخه شاخه، تا جایی که خودت سایه سار خودت بشوی....

چقدر قشنگ نوشته بود ، میگه:

مسافری در جستجوی خود
میانه نور و سایه...!
• |.|

‌
کلما اردتِ ظلاً
تحولتُ الی شجرة.

«هر بار که سایه‌ای خواستی
به درخت بدل شدم.»

عادل الراوی؛ فارسیِ سعید هلیچی.

اونجا که شمس لنگرودی میگه:

زخمی کهنه ام
سایه ی رنجی پایان یافته

♡

برق چشمات ، درست مثل سایه نور ماه توی برکه قشنگه 🤍