دلم گرفتہ باشد و تو نباشے
و من جایے
میان سطرهاے این شعر
مرده باشم،
دلت ڪہ گرفت این شعر را بخوان
من جایے میان سطرهاے این شعر
مرده ام...

ڪامران رسول زاده

❣

امشب غمگینانه ترین

سطرها را می نویسم

دوستش داشتم و

او نیز گاهی ،

دوستم می داشت ..

تکه کاغذی لهیده
با سطرهایی شسته شده
در جیب پیراهنی که از خشکشویی برگشته است
شاید این همان شعری بود
که می توانست
سرنوشت من
تو
و جهان را عوض کند...

به رسیدن فکر نمی کنم

به تو فکر می کنم

و می رسم!..

این که می نویسم

نامه نیست، خیال است

کاش به انتهای سطرها که می رسم

تو لااقل خیال نباشی

بیایی!

این سطر یا سطرهای بعد
نقطه ای می آید که پایان تمام حرف هاست.
در قاب غمگین پنجره
موهای خسته و پیراهن سیاه دخترکی که دور میشود
دور میشود
دور میشود
در قاب غمگین پنجره
نقطه ای سیاه
دور میشود
نقطه ای که پایان تمام حرف هاست...

بده به دست من این بار بیستون ها را
که این چنین به تو ثابت کنم جنون ها را

بگو به دفتر تاریخ تا سیاه کند
به نام ما همه ی سطرها، ستون ها را

عبور کم کن از این کوچه ها که می ترسم
بسازی از دل مردم کلکسیون ها را

منم که گاه به ترکِ تو سخت مجبورم
تویی که دوری تو شیشه کرده خون ها را

میان جاده بدون تو خوب می فهمم
نوشته های غم انگیز کامیون ها را!

نجمه زارع

وقتی به تو فکر می کنم

تمام لحظه هایم

پر می شوند از سطرهای عاشقی .....

بده به دست من این بار بیستون ها را
که این چنین به تو ثابت کنم جنون ها را

بگو به دفتر تاریخ تا سیاه کند
به نام ما همه ی سطرها، ستون ها را

عبور کم کن از این کوچه ها که می ترسم
بسازی از دل مردم کلکسیون ها را

منم که گاه به ترکِ تو سخت مجبورم
تویی که دوری تو شیشه کرده خون ها را

میان جاده بدون تو خوب می فهمم
نوشته های غم انگیز کامیون ها را!

نجمه زارع

زده‌ام از قالبم بيرون
خودم را ريخته‌ام در ديوانه‌اي
كه درازم كرده است روي اين سطرها
كلمه‌ها
حرف‌ها
براي فرهاد آف گذاشته‌ام
تيشه‌اش را برايم بفرستد
به مجنون ايميل زده‌ام
برايم بيابان بفرستد
زخم‌هايم را به روز كرده‌ام
لطفن به من نمک بزنيد ..

زیبای من!
این داستان مال ما نیست
بیا ازجدی بودن سطرهایمان
به پاورقی برویم
با یک ستاره
آنجا به من بگو
آغوشت چقدر جا دارد،چقدر...