روزگاری است که با ریگِ روان همسفرم
می‌روم راه و ز منزل خبری نیست مرا

#صائب_تبریزی
‌

دوست دارم بروم سر به سرم نگذارید
گریه ام را بــــه حساب سفرم نگذارید

دوست دارم که به پابوسی باران بروم
آسمــان گفته کـــه پا روی پرم نگذارید

این قدر آئینه ها را به رخ من نکشید
این قدر داغ جنــون بـر جگرم نگذارید

چشمــی آبـــی تـر از آئینه گرفتارم کرد
بس کنید این همه دل دور و برم نگذارید

آخـرین حرف من اینست زمینی نشوید
فقط از حال زمین بی خبرم نگذارید ....

ناگزیر از سفرم،
بی سرو سامان چون باد
به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد....

باید کمک کنی ، کمرم را شکسته اند
بالم نمی دهند ، پرم را شکسته اند
نه راه پیش مانده برایم نه راه پس
پل های امن ِ پشت سرم را شکسته اند
هم ریشه های پیر مرا خشک کرده اند
هم شاخه های تازه ترم را شکسته اند
حتی مرا نشان خودم هم نمی دهند
آیینه های دور و برم را شکسته اند
گل های قاصدک خبرم را نمی برند
پای همیشه ی سفرم را شکسته اند
حالا تو نیستی و دهان های هرزه گو
با سنگ ِ حرف ِ مُفت ، سرم را شکسته اند

عــــازم یک سفرم ؛

سفـــرے دور بــه جایے نزدیک !

سفرے از خــودِ من تا به خـــودم !

مدتے هست نگاهم به تماشاے خـــداست و امیدم به خــداوندے اوست . .

تا قاف ترین قله ی هستی
سیمرغ ترین همسفرم باش
من مرغ اسیر دل دریاچه ی نورم
تا پر کشم سوی خدا، بال و پرم باش!

ممنوع السفرم کرده اند

خودت میدانی با خیالت

به کجا نرفته ام