جبران خلیل جبران نویسنده نامدار مسیحی می گوید:عرب حقیقت مقام و قدر علی علیه السلام را نشناخت تا آن که از همسایگان عرب،مردمی از پارس(ایران)بپا خاستند و فرق میان «گوهر» و «سنگریزه» را شناختند.

زندگی را دور بزن و آن گاه که بر تارک بلند ترین قله ها رسیدی، لبخند خود را نثار تمام سنگریزه هایی کن که پایت را خراشیدند

یک سنگریزه ،
ازاسمش پیداست
یعنی ریز است نا چیز است اما همین سنگ اگر در جوراب
یا کفشت باشد تو را از راه رفتن واز حرکت باز میدارد .
بعضی چیزها ریز است ناچیز است
اما انسان را از حرکت در راه خدا وبه سمت خوبی ها باز میدارد.
یکی از انها نامهربانی نسبت به پدر ومادر است
هرچند کم باشد ودر حد گفتن اف باشد.
این حرف خداست که فرمود :لا تقل لهما اف
به پدر ومادر خود اف هم نگو
مهربان باش!

همواره سنگ کسی رابه سینه بزن که


گهگاهی به خاطر تو ،

سنگریزه ای را از روی زمین بردارد .

تو من را بهتر می شناسی
وقتی لبخند می زنم
یعنی دریاچه ای آرام در صبح ام
یعنی
آنقدر دوستت دارم
که هیچ سنگریزه ای
خوشبختی ام را به هم نمی زند !

سنگریزه به دست گرفتن و آن را جواهری دیدن
چوب خشکی برداشتن و جنگلی را در آن نظاره کردن
و با چشمانی اشکبار خندیدن
این است ایمان به خدا . . .

همواره سنگ کسی رابه سینه بزن که

گهگاهی به خاطر تو ،

سنگریزه ای را از روی زمین بردارد .