In the morning, I put on more weight for a better future, and at night, without any future or goal, I only think about death.

صبح‌ها وزنه رو سنگین‌تر می‌کنم برای آینده بهتر و شب‌ها بدون هیچ آینده و هدفی فقط به مرگ فکر می‌کنم.

گاهی اوقات خیلی سخت می‌شه، انگار که تمام دنیا از تو رو برگردونده و هیچ چیزی نمی‌تونه خوشحالت کنه. حتی نفس کشیدن هم مثل یه وزنه سنگین روی شونه‌هات می‌مونه. ولی باید به این فکر کنی که اینم بخشی از مسیره. حتی سخت‌ترین لحظات، یه بخشی از راهیه که باید طی کنی.

چطوری از مسیر لذت می‌برید وقتی سنگی که توی جیبتونه انقدر سنگینه؟

گاهی اوقات انسان از قدرت داشتن خسته می‌شود، دلش می‌خواهد بی‌دفاع و آسیب‌پذیر باشد، به طوری که حس کند کسی هست که از او مراقبت می‌کند و هیچ بار سنگینی بر دوشش نیست....

بالأخره یه روز صبح بیدار می‌شم و دیگه این غم رو دلم سنگینی نمی‌کنه. می‌دونم.

تقلا میکنم که فکر نکنم چون اگه فکر کنم گریه ام میگیره ولی گاهی وقت ها که دارم توی خیابون قدم میزنم و با خودم میگم که فکر نکن از فاصله این درخت تا اون درخت هم سنگین ترین قصه ها و غصه ها به ذهنم میاد و دلم میخواد باد منو هم مثل برگ های زرد و مرده با خودش ببره، چون حالا من از همشون زردتر و مرده ترم.

تلاش میکنم خودمو به یه چیزی بند کنم. طناب بندازم به یه سنگ محکمی تا مطمئن شم قرار نیست بیوفتم روی تیزی های کف این دره. بالاتر میرم و سنگ ها سست تر میشن. من هر روز سنگین تر میشن؛ و این طناب هر بار پوسیده تر، بهم پوزخند میزنه.

‏یه جا نوشته بود که:
می‌دونید چرا کودکی شیرینه؟
چون گذشته‌ای وجود نداره، یادی وجود نداره آینده ای وجود نداره.
این سنگینی بار گذشته‌ و آیندست که زندگی‌رو سخت می‌کنه؛
من‌رو یاد این حرف نادر ابراهیمی انداخت:
فراموشی را بستاییم.
یاد، انسان را بیمار می‌کند.

. .

یه جا نوشته بود :
میدونی چرا کودکی شیرینه؟
چون گذشته ای وجود نداره این سنگینی بار گذشته هست که
زندگی رو سخت میکنه ...

و همه‌یِ ما هر از گاهی
به شانه‌ای نیاز داریم که به آن تکیه کنیم
بدونِ اینکه سنگینی داشته باشیم

#نیره_أشرف⁣