‏من می‌ایستم، تا لحظه‌ی فرو ریختن سقف، تا لحظه‌ی سوختن تمام و کمال زندگی، تا لحظه‌ی ویران شدن؛ اما اگر بروم، دیگر هرگز باز نخواهم گشت

قوی باش خوب من!
از این دوره‌ی کلافگی و بحران هم به سلامت عبور خواهیم کرد،
روح خسته‌ات را بعد از این فشارهای پیاپی در آغوش بگیر و آرامَش کن.
بگو چیز مهمی نیست، تو سخت‌تر از این را هم پشت سر گذاشتی و مقاومت کردی، محکم بمان روح بلندپرواز من! قرار نیست همیشه میزبان درد باشی، روزها و اتفاقات خوب هم می‌رسند.
این طاعون را هم پشت سر خواهیم گذاشت، تاریکی‌ها کنار خواهند رفت، خورشید خواهد تابید و "باسیلِ" این تباهی و درد، در آغوش آفتاب داغِ امید، خواهد سوخت.
مراقب روحت باش و قوی بمان،
"امید" تنها روزنه‌ی گریز از این تاریکی‌ست...
قوی بمان...

من داشتم میسوختم که تو آمدی
و مرا بابت بوی خاکستر مقصر دانستی.


. .

مگه قرار نبود بزرگ بشیم
پخته بشیم....


پس چرا سوختیم؟!

چاووشی یه چیزی میدونست که برامون خوند:

" ‏ای دریغا از جوانی، سوخت و دود هوا شد پیش رویم زندگانی "

ترکیب صدای بارون ، سوختن چوب ، گیتار و پیانو ... ۷ ۸ دیقه توی روز به هیچ چیز فکر نکنید و به ذهنتون استراحت بدید

داستایوفسکی باید خیلی قلبش شکسته باشه
زمانی که گفت:
من داشتم می‌سوختم که تو آمدی،
و مرا بابت بوی خاکستر مقصر دانستی...

حس بلاتکلیفی اونجایی که با دست پست می زنه
و با پا پیشت می کشه رو نزار قبانی خیلی
قشنگ توصیف کرده:
" مِثلَ سیجارَهٍ، بَقیّت فی اِصبَعَیکِ لا تُدَخِنینی
و لا تُطِفئینَنی! هَل نَسیتی اِنّی اَحتَرِق؟ "
مثل سیگار روشنی که نه کشیدی و نه خاموشش
کردی لای انگشتات باقی موندم، آیا
فراموش کردی که در حال سوختنم؟

ولی خودمونیماا ما دهه هفتادیها

جزو نسل سوخته به حساب میایم
چون ن از ارزونی ده شصت خبریه
نه از روشن فکریه خانواده های دهه هشتادی
ما نفهمیدم چجوری بزرگ شدیم
فقط داریم میفهمیم ک چجوری داریم پیر میشیم

.دهه هفتادی

آخرین مرتبه‌ی عشق اگر سوختن است
پس چرا صبر؟ بسوزانم و خاکستر کن

محمد عزیزی

. .