از
چه
میترسی
دگر
بعد
از
سیاهی
رنگ
نیست!

آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟ یه ترکیب بی‌تفاوتی و غمی تو چهرشونه که منو خیلی میترسونه. ارتباط داشتن با این آدما هم خیلی سخته، یبار تو زندگیشون تا ته سیاهی و غم رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

‏دوست داشتـہ شـدن، مثل این مے مونـہ کـہ وسط صحنـہ اے کـہ توش نقش سیاه لشکری، یکے روت نور بتابونـہ و ناگهان تبـدیل بشے بـہ نقش اول .....️

نمی‌دونم کی نیاز داشت که این رو امروز بشنوه، ولی دووم بیار، روزهای سیاه موقتی‌اند، تو از همه‌ی اون تاریکی‌ها، قوی‌تری.

اَمن باشید و قابل اعتماد
که اگر روزی تمامِ جهان برای آدمی سیاه شد
و امیدی اگر نبود
‌‌‌تنها قسمتِ روشنِ جهانش شما باشید .️

دقت کردی اولش مثل نور میان تو زندگیت، بعد تاریک و سیاه رهات میکنن؟

بعضی وقتا آدمی که قبلا برات با ارزش بوده جوری از چشمت میفته که حرف زدن هم باهاش فایده ای نداره، آدم دلش می‌خواد همینجوری که داره چرت و پرت می‌گه بندازه‌ش تو یه پلاستیک سیاه و شبم بذاره اونو دم در.

سی سالگی به بعد؟
شبیه ۴ عصر پاییزه، نه شبه که بخوابی نه ظهره که به کارات برسی.
شبیه سه‌شنبه‌ست، نه اول هفته‌ست نه آخرش.
شبیه مدال نقره‌ست، نه اونقدر خوب بودی که طلا بگیری نه اونقدر بد که مدال نگیری.
سی سالگی به بعد دستای مکانیکیه که صدبار با صابون شسته، تمیزه‌ها ولی یه کمم سیاهه.

من غریبانه ترین
زن
رو میشناسم
از سپیدی صبح
تا سیاهی شب
چندین بار فرو میریزد
ولی حاضر نیست
بعضی نبودن ها رو
با بعضی بودنها پر کند..!!!

اَمن باشید و قابل اعتماد
که اگر روزی تمامِ جهان برای آدمی سیاه شد
و امیدی اگر نبود
‌‌‌تنها قسمتِ روشنِ جهانش شما باشید
‌و روزنه‌ی نور و امیدی شوید
در بی‌نهایت تاریکی.