شبی فرا رسیده که دامن سیاهش گسترده‌تر از هر زمان است،
لیک در دل این تیرگی، آفتاب مهر و امید زبانه می‌کشد.
شب یلدا، این کهن‌سفره‌ی آسمانی، یادآور راز ماندگاری عشق است و نشان از پیروزی نور بر ظلمت.

در این شب افسانه‌گون، که دانه‌های انار به خون دل عاشقان می‌مانند و نغمه‌های نیایش در گوش سحر طنین می‌افکنند،
دل آرزو دارد که فرشته‌ی بخت، سپیدی بر تارک روزگارانتان نهد و روشنی بر تمامی شب‌ها تان حکم‌فرما گردد.



یلدا، آن میراث هزاران ساله، بهانه‌ای است برای جشن گرفتن مهر و دوستی.
پس در بلندای این شب، هر آرزو که در دل دارید، چون شعله‌ای جاویدان فروزان باد.



شبتان بلند به خوش‌ دلی
و
عمرتان بلند به خوش‌ اقبالی

شب چادر خواب سیاهش را باز کرد

یک دنیا ستاره ریخت

در آسمان

جشن شبانه آغاز شد

شب هایتان نورانی

✨
خدا از ما نگیرد
سایه ی زلفِ سیاهش را

ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺻﺒﺮ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣَﺮﺩ ﺁﻫﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ
اگر مرد است ﺑﻐﺾ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ

ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮔﯿﺴﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺩ ﻭ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥﺗﺮ
ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ

عصای دست من عشق است، عقل سنگدل بگذار
که این دیوانه تنها تکیه‌گاهش ﺭﺍ ﻧﮕﻪ‌ﺩﺍﺭﺩ

ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺍﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ
ﺧﺪﺍ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﺎﻥ ﺭﻭﺳﯿﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ

ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺗﯿﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﺮﺩ، ﺗﺴﻠﯿﻤﻢ
ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺁﻥ ﮐﻤﺎﻥﺍﺑﺮﻭ ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭد
‌

واقعیت اینه که
اگه صد نفــر هم تو زندگیِ آدم بیادُ بـره
همیشه یکی از همه به یاد موندنـی تره....
یکی که فرق داره با بقیه
لبخندش یه جـورِ خاصیه
چشماش اگه سیاه هم هست، سیاهش با بقیـه فرق میکنه....
حرفاش اگه بی سرو ته هم باشه، باز با حرفایِ بقیه یه دنیا متفاوته....
"دوستت دارم" گفتناش یه طورِ عجیبیه....
صد نفرهم بیان و برن، بازم اون یه نفــــر میدرخشه بینشون....
اون یه نفـر خاطره میشه...
اون قسمت از زندگیته که بهشت میشه....
اون یه نفــره که بعد از رفتنش دیگه هیچی مثلِ قبل نیست....
اون یه نفـر هم تا وقتی هست نمیشه فهمید حسِ بودنش شبیه حسِ بودنِ هیچکسی نیست....
وقتی که میـره
وقتی لبخنداش و گرمیِ حضورش پر میکشه از زندگیت
اونوقته که دیگه دلت هیچ بودنی رو نمیخواد....
واقعیت همینه
صد نفرهم بیان توزندگیت و برن
اون یـــه نفــره که با رفتنش
کلِ روحتُ میبـره....

آدم کسی را می خواهد که بلد باشد زشتی هایش را دوست داشته باشد وگرنه زیبایی را که همه دوست دارند. آدم کسی را می خواهد که صورت آرایش نکرده ی تازه از خواب بیدار شده اش را دوست داشته باشد. ریر چشم های گود رفته ی سیاهش را، پوست پر از کک و مک اش را، زانو و آرنج پینه بسته اش را، ابروهای پر و دست نخورده اش را.

دل همه مان کسی را بیشتر می خواهد که آدم را توی تمام فین فین کردن های سرما خوردگی اش با دستمال های خیس و چشم های قرمز و پف کرده و خشکی دور دماغ از روزهای خنده های از ته دل و دندان های ردیف مرتب اش بیشتر دوست داشته باشد. کسی که صدای هورت کشیدن سوپ و بالا کشیدن نوشیدنی ای که توی لیوان به آخرش رسیده است را با نی بیشتر می پسندد تا خوردن استیک با چاقو و چنگال را.

همه ی ما کسی را بیشتر می خواهد که من زشتمان را بیشتر از من زیبایمان دوست داشته باشد. کسی که کوتاهی قد و اضافه وزن و ریزش موهایمان ما را به او نزدیک تر کند. کسی که دلش برای شکستن ناخن مان ریش شود تا برای ناخن های مانیکور کرده مان غنج برود. ما همه مان دلمان کسی را بیشتر می خواهد که سال ها بعد برای چروک های زیر چشم و خط های مورب دور دهانمان بمیرد.کسی که با حوصله بنشیند دانه دانه تارهای سفید مویمان را ببافد، عینکمان را مثل چشم های پر فروغ روزهای اول آشنایی مان دوست داشته باشد و مراقب شکستنی هایمان باشد. قلب مان و حتی استخوان هایمان.

همه ی ما پیرزن و پیرمردهای غرغرو و خودآزار و خودخواهی خواهیم شد که فرشته هایی می خواهیم که تا ابد به ما مثل روز اول نگاه کنند.

♥به افتخار تنها مرد زندگیم♥
مخاطب خاااااااااااص
.
.
.
وقتی بچه بودم منو میزاشتی رو دلت و ازم میپرسیدی قلب بابا کیه؟
منم با صدای کودکانه میگفتم: مـــن
بازم میپرسی دختر بابا کیه؟منم میگفتم من.

بازم میپرسیدی جیگر بابا کیه؟
میگفتم: مـــــن
و باز میپرسیدی چشم بابا کیه؟
میگفتم: مـــــن
اون موقع ها درک نمیکردم قلب بابا بودن و جیگر بابا بودن و چشم بابا بودن یعنی چی!؟
اینو وقتی متوجه شدم که صورتت پر از چروک شده و موهات رنگ سیاهشو داده به سفیدی! بابایی تمام موهاتودیدم ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮم سفیدشدواززجرکشیدن من آروم آروم شکستی ...
آره تازه فهمیدم قلب بابا بودن یعنی وقتی تو ناراحتی من دل تو دلم نیست ،
جیگر بابا بودن یعنی وقتی مریضی و ناخوشیتو میبینم جیگرم آتیش میگیره
و چشم بابا بودن یعنی وقتی نور چشمات کم شدن چشمای منم خیس شدن
♡"""بابایی خییییییییییییییییییییییییییییییییییلی دوست دارم"""♡

ازسجاد سامانی
به رسم صبر، باید مرد آهش را نگه دارد



اگر مرد است بغض گاهگاهش را نگه دارد



پریشان است گیسویی دراین باد وپریشانتر



مسلمانی که می خواهد نگاهش را نگه دارد



عصای دست من عشق است عقل سنگدل بگذار



که این دیوانه تنها تکیه گاهش را نگه دارد



به روی صورتم گیسوی او مهمان شد وگفتم



خدا دلبستگان روسیاهش را نگه دارد



دلم را چشمهایش تیر باران کرد، تسلیمم



بگویید آن کمان ابرو سپاهش را نگه دارد

شب ترسو
باز در رفت
و دامن سیاهش را با خود کشاند
تا
آن سر دنیا...

اگه کسی رو دوس دارین، رهاش نکنین

بگیرین بندازینش تو زیرزمین انقد با کمربند بزنین سیاهش کنین

تا اعتراف کنه عاشقتونه !