من می‌دونستم آدم‌ها دروغ‌گو هستند. من می‌دونستم آدم‌ها شریف نیستند. من می‌دونستم آدم‌ها فراموش کننده هستند. من می‌دونستم آدم‌ها چیزی که می‌گن نیستن. من می‌دونستم آدم‌ها می‌تونند در یک لحظه تمام حرف‌هایی که زدن رو فراموش کنند. من تمام معایب و باگ‌های آدم‌ها رو می‌دونستم و نمی‌خواستم تو یادآور این‌ها برای من باشی. کاش تو آدم نبودی. کاش تو هیچ‌وقت نبودی. کاش به تو فکر نکنم. کاش بیشتر اَز این من و خودت رو از خودت نااُمید نکنی. آه اَز جوانی. آه از جوان‌های بدون چراغ در سیاهی.

ﺭﻭﺯﻫﺎﯼِ ﺭﻓﺘﻪ
ﺑﻪ ﭼﻮﺏ کبریت‌هایِ ﺳﻮﺧﺘﻪ میمانند؛
ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ می‌خواهی ﺑﮑﻦ،
ﺁن‌ها ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﺷﻦ نمیشوند
ﻓﻘﻂ ﺳﯿﺎﻫﯽِ ﺁن‌ها ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ میکند…
ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻧﺴﻮﺯﺍﻥ،
زندگی را رنگی تازه بزن…


. .

از
چه
میترسی
دگر
بعد
از
سیاهی
رنگ
نیست!

آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟ یه ترکیب بی‌تفاوتی و غمی تو چهرشونه که منو خیلی میترسونه. ارتباط داشتن با این آدما هم خیلی سخته، یبار تو زندگیشون تا ته سیاهی و غم رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

من غریبانه ترین
زن
رو میشناسم
از سپیدی صبح
تا سیاهی شب
چندین بار فرو میریزد
ولی حاضر نیست
بعضی نبودن ها رو
با بعضی بودنها پر کند..!!!

کاش آنقدر با من یگانه می‌شدی که می‌توانستم هر آنچه را که از خودم نیز پنهان می‌کنم برایت بازگو کنم؛ بدون آنکه بترسم از تاریکی‌ام بگریزی یا روح تو نیز رنگ سیاهی‌هایم را به خود بگیرد.

     سلام
بر آنان که بی حساب از ترس‌ها، تاریکی‌ها و سیاهی‌هایم برایشان گفتم و بازهم مرا شجاع، پرنور و پررنگ دیدند...


سلاااااااااااام روزتون باب دل

توی زندگیم دچار کوررنگی شدم، جز سیاهی رنگ دیگه‌ای نمی‌بینم.

ولی تمام محبت های کوچیکی که
تو به دیگران میکنی شاید یه روز
تبدیل به یه آدم یا یه اتفاق بشن که
دستت و میگیره و از سیاهی روزگار
نجاتت میده،
من به این ایمان دارم

تو بشو نور امید بین تموم سیاهیهای زندگیم.🫀