باشه مادوتا واسه هم دیگه خیلی تاکسیک بودیم،ولی اون وقتایی که بلند بلند به جوکای بین خودمون میخندیدیم چی؟ نیک نیمی که همدیگه رو باهاش صدا میزدیم چی؟ اون شبایی که از دست همه دنیا فقط به هم دیگه پناه میبردیم چی؟ وقتایی که میرقصیدیم چی؟ اونا ام همش دروغ بود؟

یه شبایی تو زندگی ادمیزاد هست که بعد از ساعت ها فکر و خیال به خودش میاد و میبینه روحش از اعماق وجود داره گریه می کنه ولی از چشماش هیچ اشکی نمیاد...

اون شبایی که چتات باهاشو برای دومین بار میخوندی و اکلیلی‌ میشدی رو یادته؟ خاک توسرت.

ولی شبایی که من گذروندم حق من نبود !
تکرار میکنم حق من نبود .

.࿐

یه شبایی تو زندگی هست ک
اگه به صبح برسونیش میتونی مطمئن باشی
تو زندگیت از پس خیلی چیزا بر میای..!

یادته کلاس اول که بودی از املا میترسیدی؟ نگذشت؟ رد نشد؟
یادته واسه ریاضی راهنمایی ترس داشتی؟ الان چی؟ اصلا یادت میاد امتحانش رو؟
یادته واسه امتحان نهایی‌های دبیرستان تا صبح بیدار موندی؟!
یادته واسه کنکور چه روزا و شبایی رو با استرس و نگرانی گذروندی؟!
ولی الان چی؟ یه لحظه از اون استرس‌ها موند؟ تموم نشدن؟!
نمیدونم الان تو چه مرحله‌ای هستی و داری چه فشاری رو تحمل می‌کنی ولی همش رد میشه...

الکی خودتو اذیت نکن رفیق
و به خودت استرس نده!...

اون شبایی که تا صبح با یه آدم جدید چت میکنی>>>

شبایی که با گریه میخوابی اینجا آرومت میکنه .

■ ■ کوتاهه ولی بشدت سنگین و مفهومی !.

به‌جایی هم غلامحسین ساعدی واسه معشوقه‌ش مینویسه:«آدم نمیتواند تحمل کند، بالاخره باید کسی را در زندگی داشت که غمِ انسان را دریابد»؛
‏و چه شبایی که غم وجودمونو فرا گرفته بود و هیچکس نبود که شریک غصه‌هامون باشه :)))

چرا کسی که یک بار میتونسته باشه ولی رفتن رو انتخاب کرده دوباره به زندگیمون راه بدیم؟
پس حرمت شبایی که صبح نمیشد چی