آره عوض شدم چون ارزش خودم رو فهمیدم، فهمیدم باید خودم رو دوست داشته باشم، فهمیدم نباید همیشه کنار بیام، فهمیدم آدم‌ها شبیه حرف‌هاشون نیستن، فهمیدم دلسوزی زیاد اشتباهه، فهمیدم باید خودم رو جای درست خرج کنم و فهمیدم تهش فقط خودم رو دارم، آره تجربه‌هام از من چیزی ساخته که دیگه نمیتونم و نمیخوام مثل قبل باشم.

آدما شبیه تکه‌های پازلن. تو نمی‌تونی با کسی که شبیه یکی دیگه‌ست، جای آدم‌های قبلی زندگیت رو پر کنی. امکان نداره. هر کسی واسه خودش یه جایگاهی داره که فقط مخصوص خودشه.

نزار قبانی یه‌ زنی رو ترسیم می‌کنه
به‌نام «لم تخلق للنسیان»:
زنی‌که برای فراموش‌شدن خلق نشده.
می‌گه: یه‌جور زنی هست، که اگه آزارش دادی و رهاش کردی، دیگه شبیهش رو پیدا نمی‌کنی. اون‌وقت تا آخر عمرت تیکه‌تیکه از وجودش رو تو زن‌های دیگه می‌جوری، ولی نمی‌تونی جاش رو پر کنی...

می‌گفت: "هیچ رفت و برگشتی شبیه هم‌دیگه نیست. حتی در همون لحظه. حتی از همون مسیر."

هر آدمی به یه نفر نیاز داره که براش شبیه بقیه نباشه، تو برای من اون شکلی هستی.


. .

مهم این نیست که چقدر حرفای قشنگ بلد باشی.
مهم اینه که چقدر شبیه حرفای قشنگت باشی.

هر گذشته برای من یک دَره. یک دَر سفید و بزرگ و این دَرها هم‌اندازه قطاری کنار هم قرار دارن. هر گذشته‌ای که نتونستم باهاش کنار بیام برام تبدیل به یک دَر شد که در نهایت مجبور بودم ببندمش و سه قفله‌اش کنم و کلیدش رو جایی بندازم که حتی دیگه خودمم نتونم پیداش کنم. خواستم بگم دَرهای زیادی توی گذشته‌‌ام وجودم داره که بین من و اون اتفاق یک مرز واحدی رو مشخص کرده و این‌قدر شبیه هم هستن که فراموش کنم هر دَر به کدوم خاطره باز می‌شه.

هر چند وقت یک بار چک کنید که شبیه اونی که ازش بدتون میومد نشده باشین.🤌

قلب کسی که نمی‌خواد با کسی که تظاهر می‌کنه نمی‌خواد شبیه همه؟

تنهایی هامون شبیهِ تنهاییِ ظهرای بچگیمون
شده
وقتی که همه میخوابیدن و ما خوابمون نمیبرد آدما بودن اما نبودن .