انگار بخشی از وجودم خودشو به در و دیوار می‌کوبه برای رها شدن؛ عادت ندارم توی تاریکی بمونم. یه‌ جایی توی اعماق قلبم، یه روزنه‌ی کوچیک نور سوسو می‌زنه؛ دستم رو می‌برم سمتش به امید روزهای روشن.

‏من می‌ایستم، تا لحظه‌ی فرو ریختن سقف، تا لحظه‌ی سوختن تمام و کمال زندگی، تا لحظه‌ی ویران شدن؛ اما اگر بروم، دیگر هرگز باز نخواهم گشت

فکر خودتونو درگیر آدمایی نکنید
که نمی‌دونین کی و کجا ارث باباشون رو خوردین
که باهاتون بد شدن؛
شما به هیچ وجه مسئول مشکلات روانی بقیه نیستین.

فکر خودتونو درگیر آدمایی نکنید
که نمیدونین کی و کجا ارث باباشون خوردین
که باهاتون بد شدن؛
شما به هیچ وجه مسئول مشکلات روانی بقیه نیستین.

چگونه مثل من بشید...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
با چه اعتماد به نفسی هم اومد پایین!

بدو بالا تا کسی ندیدتت :|

فک کردی الکیه مث من شدن؛ من یدونم واسه نمونم :))