انقدر من و از خودت ناامید کردی، که اگر لب پرتگاه باشم، افتادن راحت‌تر از دوباره به تو امیدوار شدنه.

زندگی یاد گرفتنی نیست که با چند بار آزمون و خطا، یاد بگیری اشتباه نکنی؛ زندگی تجربه‌اس، زمین خوردن‌های پی در پی و تلاش برای سرپا شدنه، زندگی همون قورباغه‌ی گنده‌ایه که هر روز صبح مجبوری قورتش بدی و جوری لبخند بزنی انگار که همه‌چی ردیفه.

نیاز آدما به صرفاً شنیده‌شدن ده‌ها برابر بیشتر از نیازشون به شنیده‌شدن و نظرداده‌شدنه.

یه روز میاد با اون آدمی که از هر دری باهاش صحبت می‌کردی و حرف کم نمیومد، دیگه حتی نمی‌تونی یه مکالمه‌ی چند دقیقه‌ای داشته باشی؛ اونجا شروع غریبه شدنه، شروع کمرنگ شدن، شروع غمگین شدن برای حرف‌های نگفته، شروع از یاد رفتن.

یه جا نوشته بود:
شُد شُد، نشد حتما خدا یه فکر بهتری برات
داره و به نظرم چقدر درسته و چقدر ما
همیشه فرصت‌های بهتر زندگیمونو بخاطر
حسرت، نشدنهایِ زندگیمون، از دست میدیم.

‏‌نمیدونم کی لازم داره این رو بشنوه:
تنها چیزی که نباید واسه‌اش جنگید، خواسته شدنه. اگه این یکی از جنگهای روزانه توئه، حاصلش فقط فرسودگیه.
‌

دوست داشتن
چیزی شبیه به گم شدنه ، توی یه آدم دیگه
حالا هرچی کسی رو بیشتر دوست داشته باشی
عمیق تر گم میشی ، یه جایی دیگه نمیدونی برای
خودت داری زندگی می کنی یا برای اون.

از دست دادنِ بعضی آدما و‌ روابط اسمش «از دست دادن» نیست از دستش خلاص شدنه..

بیدار شدن با صدای بارون از بهترین انواع بیدار شدنه ..

♡

گیریم یه روز همه چی درست شد؛ با تنی خسته و ظاهری آشفته و روحی مُرده چجوری بابتِ اون درست شدنه شادی کنم؟_