آدم‌هاوقتی می آيند
موسيقی شان راهم باخودشان می آورند
ولی وقتی میروند
با خودنمی برند‌‌!
آدم‌هامی آيند و می روند
ولی دردلتنگی هايمان‌‌
شعرهايمان‌‌
روياهای خيس شبانه‌‌مان میمانند‌‌‌
جا نگذاريد‌
وقتی که میرویددیگر
به خواب،خاطره‌‌‌ےآدم برنگرديد

مي توانم سكوت كنم
يا مثلا از قطاري حرف بزنم
كه نيم ساعت تاخير داشت
مي توانم چشمهايم را ببندم
يا به پرنده اي دور از تو خيره شوم
كه روي سيم برق برف‌هايش را مي تكاند
اصلن مي توانم با هر سياست نخ نما شده ي ديگري
غرور مردانه ام را حفظ كنم
اما احمقانه است
احمقانه است وقتي
شعرهايم آنقدر ساده اند
كه كودكانه اعتراف مي كنند
من تو را دوست دارم !

چقدر شعرهايم را ورق بزنم؟

چقدر يک به يک خاطراتم را مرور کنم؟

چقدر حرف هايم را بالا و پايين کنم؟

چقدر يواشکي به عکست نگاه کنم؟

چقدر اين دل و آن دل کنم؟

چقدر اين دست وآن دست؟

چقدر؟؟؟؟

يک بار بي بهانه مي گويم

اين بار بي بهانه مي گويم

بي‌تابم که تو بيايي...

وقتي اشك هايم روي دف ريخت


دف،تر شد !


و من شعرهايم را


روي همين دفتر نوشتم .


حالا نپرس


چرا كلمات در شعرهايت مي رقصند !

آدم‌ها
عطرشان را با خودشان می آورند
جا می گذارند
و می روند‌‌
آدم‌ها
می آيند و می روند
ولی
توی خواب‌های مان می مانند‌
‌
آدم‌ها
می آيند و می روند
ولي
ديروز را با خود نمی برند‌‌
آدم‌ها
می آيند
خاطره‌هايشان را جا می گذارند
و می روند‌‌ ..

آدم‌ها
می آيند
تمام برگ‌های تقويم بهار می شود
می روند
و چهار فصل پاييز را
با خود نمی برند‌‌ ..

آدم‌ها
وقتی می آيند
موسيقی شان را هم با خودشان می آورند
و وقتی می روند
با خود نمی برند‌‌ ..

آدم‌ها
ميی آيند
و می روند
ولی
در دلتنگی هايمان‌‌
شعرهايمان‌‌
روياي خيس شبانه‌‌مان می مانند‌‌‌
جا نگذاريد
هر چه می آوريد را با خودتان ببريد‌
به خواب و خاطره‌‌‌ی آدم برنگرديد ..