زنی‌ با موهای سیاه
با بارانی سیاه
با شال گردنی سیاه
با کاغذی در مشت
رویش نوشته

" تو بهانه شعر‌های منی"

زنی‌ که دل به بارانی خیابان‌ها میدهد
میرود
میرود
میرود
و زیر لب می‌خواند

" دعا کن بر نگردم "

زنی شبیهِ من ..

اگر شعر‌های من زیباست
دلیلش آن است
که تو زیبایی
..

حالا
هی بیا و بگو
چنین است و چنان است.

اصلاً
مهم نیست
تو چند ساله باشی
من همسن و سال تو هستم

مهم نیست
خانه‌ات کجا باشد
برای یافتنت کافی است
چشم‌هایم را ببندم.

خلاصه بگویم
حالا
هر قفلی که می‌خواهد
به درگاه خانه‌ات باشد
عشق پیچکی است
که دیوار نمی‌شناسد.