ڪاش این مردم مے فهمیدند حالے ڪه پریشونه آرامش میخواد نه سرزنش...
• |.

از اون آدم‌هایی شدم که بین کم و هیچی، هیچی رو انتخاب میکنم، دیگه نه‌ توان آدم‌های نصف و‌ نیمه رو دارم، نه رفاقت‌های یکی دو‌ روزه، نه هر نوع رابطه انسانی نصف و‌ نیمه، ترجیحم اینه نداشته باشمشون، نداشتن خیلی از چیزها بهتر از نصف و‌ نیمه داشتنشونه مخصوصا آدم‌ها.

فکت:
هیچکس یادش نمیمونه واسش چیکار کردی،ولی همه اون کاری که نکردی رو قشنگ یادشونه.

گاهی وقتا ذوق آدما تنها داراییشونه...
تنها چیزی که براشون مونده تا طاقت بیارن؛
بیا ذوق کسی رو کور نکنیم :)

ℬ𝓊𝓉 𝓈𝓂𝒾𝓁𝒾𝓃ℊ 𝒾𝓈 𝓃ℴ𝓉 𝒶 𝓈𝒾ℊ𝓃 ℴ𝒻 𝒷ℯ𝒾𝓃ℊ 𝒽𝒶𝓅𝓅𝓎.

اما لبخند زدن نشونه‌ی خوشحال بودن نیست:)

‌
نوشته بود:
«هیچکس یادش نمیمونه
واسش چیکار کردی؛ ولی همه
اون کاری که نکردی رو قشنگ یادشونه.»

One of the signs of my growing up was that I no longer forgot myself because of someone!

یکی از نشونه‌های بزرگ‌شدنم این بود که دیگه بخاطر کسی خودم‌و یادم نرفت!

وجود بعضی از آدما مثل نشونه خدا تو زندگیمونه.

گاهی اوقات خیلی سخت می‌شه، انگار که تمام دنیا از تو رو برگردونده و هیچ چیزی نمی‌تونه خوشحالت کنه. حتی نفس کشیدن هم مثل یه وزنه سنگین روی شونه‌هات می‌مونه. ولی باید به این فکر کنی که اینم بخشی از مسیره. حتی سخت‌ترین لحظات، یه بخشی از راهیه که باید طی کنی.

آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟ یه ترکیب بی‌تفاوتی و غمی تو چهرشونه که منو خیلی میترسونه. ارتباط داشتن با این آدما هم خیلی سخته، یبار تو زندگیشون تا ته سیاهی و غم رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.