بعضی از پایان‌ها غمگینم می‌کنه چون می‌تونست خیلی قشنگ‌تر و باشکوه‌تر از این تمام بشه.

فقط اونجایی که نزار قبانی میگه:
" آیا شک داری که ورودت به قلبم
با شکوه‌ترین روز تاریخ و بهترین خبر جهان بود؟.️

یک نصیحت برای تمامِ عمر:
شکوهِ سکوت را به ارزانیِ کلام مفروش!

به من گفتی تا که دل دریا کن، بند گیسو وا کن
سایه‌ها با رویا، بوی گل‌ها
که بوی گل، ناله مرغ شب، تشنگی‌ها بر لب
پنجه‌ها در گیسو، عطر شب ‌بو
بزن غلتی اطلسی‌ها را، برگ افرا در باغ رویاها
بلبلی می‌خواند، سایه‌ای می‌ماند، مست و تنها ...
نگاه تو، شکوه‌ی آه تو، هرم دستان تو
گرمی جان تو، با نفس‌ها
به من گفتی تا که دل دریا کن، بند گیسو وا کن
ابر باران‌زا شب، بوی دریا
به ساحل‌ها، موج بی‌تابی را
در قدم‌های پا، در وصال رویا
گردش ماهی‌ها، بوسه ماه ...

. .

لحظه‌ای می‌رسد که به دوردست‌ها خیره می‌شوی
به باشکوه‌ترین روزهای زندگی‌ات،
و می‌گویی اشتباه کرده‌ام
اشتباه کرده‌ام
لحظه شکست عشق در برابر عقل
لحظه غم‌انگیز شکست دردناک عشق
دربرابر عقل
.

به عالمی نمی دهم نگاه پر ترانه را
سکوتِ ممتدتو در غروب عاشقانه را

درونِ چشم هایِ تو صدای موج و ساحل است
وقطره قطره می چکم سرود بی بهانه را

کنارِتو نشستنم تمامِ آرزویِ من
چه خوب رسم می کنی شکوهِ این زمانه را

بهارباتو می رسد،توعطرمی زنی چرا؟
گلِ حضورِ تو بس است بهارِ سبز خانه را

درختِ آرزویِ من امید میوه اش تویی
نگاه کن به چشمِِ من،درخشش جوانه را

شب وسکوت و ماه و من ،تمامِ این غزل تویی
بخوان به خنده های خود ترانه ی شبانه را

چه
داری
در شکوهِ
بی نظیرِ سربازانِ
مشکی پوشِ چشمانت
که بی بند ،
به اسارت گرفتی ام ...لّ