Sharing quiet time with someone who understands your silence is top tier intimacy.

به اشتراک گذاشتن خاموش ترین زمان ها با کسی که سکوتت رو درک کنه، بالاترین سطح صمیمیته...

آدمیزاد به گذشته‌ش پیوند خورده. همیشه دلش می‌خواد رفته‌ها رو برگردونه. به آدمایی که باهاش سرد شدن نگاه می‌کنه و حسرت اون صمیمیت از دست رفته رو می‌خوره. به خونه‌ی کودکیش میره و دلش فراغ بچگیش رو می‌خواد. ذهنش دنبال سال‌های جوونی و فرصت‌های از دست رفته‌ست. اشتباهات کرده و نکرده‌ش. جسم آدمیزاد میره به آینده اما ذهنش راه گذشته رو در پیش می‌گیره. در نهایت هیچ کدوم به جایی نمی‌رسن. من فهمیدم زندگی وقتی تیکِ «انجام شد» می‌خوره که ذهن و جسمت هر دو به یک سمت حرکت کنن.

عاشق شدن اشتباه نیست اما اصرار برای عاشق ماندن وقتی دیگر شواهدی از صمیمیت وجود ندارد، اشتباهی خود خواسته است. در اولی هیچ چیز دست ما نیست و در دومی انتخاب با ماست.

»پونه مقیمی«

•
می‌ دونی چی جیگرتو می‌سوزونه؟
این‌که با یه نفر راجع به همه‌ چیز صحبت کنی و بعد یه جوری باهات برخورد کنه که انگار هیچ صمیمیتی بینتون وجود نداشته :)🤍

♡

نمیخوام بدجنس باشم(شایدم میخوام) اما صمیمیت با آدم های insecure واقعا فرسایندست.

صمیمیت از دست رفته چقدر داستان غم انگیز و عجیبیه. دلگیرم می‌کنه.

حماقت؟
تلاش برای برگردوندن صمیمیت های از دست رفته

من آدم برگردوندن صمیمیت های از بین رفته نیستمم

قشنگ‌ترین حس دنیا وقتیه که
با یه کسی یهو احساس راحتی و صمیمیت
می‌کنی یهو می‌بینی داری چیزایی رو بهش
میگی که تا حالا به هیچ‌کس نگفتی و اون
یه جوری تورو میفهمه و درکت میکنه که
انگار خیلی وقته میشناستت...

بدون هیچ دلیلی بعد از پنج سال صمیمیت منو رها کردی ولی من انقدر تو رو کامل دیدم و خوش‌حالیتو ارجح قرار دادم که حتی به خودم حق ندادم از دستت عصبانی باشم. امروز اما عصبانی‌ام. امروز خیلی از دستت عصبانی‌ام که باعث شدی فکر کنم اگر رها شم شاید به‌خاطر اینه که انسان دوست‌نداشتنی هستم.