غم عضوی جدا ناشدنی از زندگیه؛ نه بهش عادت می‌کنی و نه ممکنه که روزی از بین بره.

آدم‌ها می‌رن اما اثری که روی ما گذاشتن همیشه باقی می‌مونه. این اثر می‌تونه به جا گذاشتن یه عادت خوب برای ما باشه، یه تغییر توی دیدگاه و سبک زندگی، یه تکیه‌کلام، یه تلنگر برای بهتر شدن. آدم‌ها موندگار نیستن اما غم‌/لبخند موقع یادآوری خاطراتشون چرا.

انگار بخشی از وجودم خودشو به در و دیوار می‌کوبه برای رها شدن؛ عادت ندارم توی تاریکی بمونم. یه‌ جایی توی اعماق قلبم، یه روزنه‌ی کوچیک نور سوسو می‌زنه؛ دستم رو می‌برم سمتش به امید روزهای روشن.

‏اون‌هایی که فکر میکنن به اخلاق‌های گندشون عادت میکنیم در واقع باید بدونن کم کم برامون بی اهمیت میشن وگرنه کسی به بی‌توجهی و بداخلاقی عادت نمیکنه.

کسی که خداحافظی میکنه باید صبر کرد تا دوباره خودش سلام کنه وگرنه بد عادت میشه.

آدمی سعادتش رو به رشدش مدیونه،
رشدش رو به یادگیری از شکست‌هاش،
شکست‌هاش رو به جسارتش،
جسارتش رو به موفقیت‌های قبلیش،
موفقیت‌های قبلیش رو به تلاشش،
تلاشش رو به پشتکارش،
پشتکارش رو به انگیزه‌ش،
و انگیزه‌ش رو، گاهی، به زخم‌هاش...

زخم‌ها دردناکن. اما می‌تونن بانی سعادت هم بشن.

•
زندگی فهم نفهمیدن‌ هاست
آسمان ، نور ، خدا ، عشق ، سعادت ، با ماست .🩵

- سهراب سپهری

♡

اگر از سعادت دیگران خرسند نمی‌شوید،
بدانید که هرگز سعادتمند نخواهید شد.


.آرتور شوپنهاور

. .

وقتی با یک نفر ازدواج می‌کنین در واقع با تمام این‌ها ازدواج می‌کنین:

- با آسیب‌های اون آدم در گذشته
- با خانواده‌اش
- با عادت‌هاش
- با ترس‌هاش
- با فرهنگی که توش بزرگ شده
- با عقاید، باور ها و جهانبینیش...

یکی از نشونه‌های اضطراب پنهان و بی‌قراری، عادت به پریدن توی صحبت طرف مقابله، حتی اگر این پریدن توی ذهنمون باشه و به زبون نیاریمش.

اینکه بتونیم در سکوت ذهنی به طرف مقابل گوش بدیم نشونهٔ آرامشه.