دیشب کلی براش نوشتم و گفتم من می‌نویسم ولی تو اگر حوصله نداری، نخون. از خستگیم گفتم، از افکارم که منسجم‌ نیست، از شرایط جدید و اینکه تابحال انقدر نزدیک با مرگ‌ ،صورت به صورت نبودم. صبح پاشدم دیدم نوشته که همه‌ش رو خونده. چندین بار. و اینکه چقدر ریزبین و دقیق و عجیبم‌. کلی وقت برام گذاشت، تک به تک پرسید، تک به تک نظر داد.‌ این آدمها توی زندگیم عین گنج میمونن.گوشی رو که گذاشتم زمین، خیلی سرحال بودم.

عجیبم
استثنام
غیرقابل درک شدم
تنهام
تو کلاس هیچ دوستی ندارم
تو شهر هم هیچی
کلاً آدم پیچیده ای هستم
راستی بهت گفتم تنهام?
فقط ابتدایی خوب بود
بعدش از هم فاصله گرفتیم
اون رفت به یه مدرسه دیگه، منم یه مدرسه دیگه
دیگه خبری ازش نشد
نمره هام از بیست شد بین یازده تا سیزده
آخ اگه درک میشدم آخ اگه اونجا بغضم میترکید
خیلی اشتباه کردم جلوی گریه هامو گرفتم لطفا حداقل شماها این کار رو نکنید و به راحتی احساستون رو نشون بدین غرور رو بزارید کنار
راستی یادم رفت بهتون بگم که خیلی تنهام
نمیدونم چرا نمیتونم با دوستای جدید رابطه خوبی داشته باشم
شاید بخاطر اینه که وقتی بزرگ میشی راهت از بقیه جدا میشه
شاید اون اعتقادی که داری اون اعتقادش با تو فرق کنه رفتارش باتو عوض میشه
اره درسته من هیچوقت نتونستم مثل دوستام رفتار کنم چون من به چیزایی فکر میکنم و اعتقاد دارم که اونا ... هه
رقابت رو خیلی دوست دارم اما الان هیچکس نیست یا هیچکی رو ندارم که باهاش رقابت کنم ، که نمره ام ازش بیشتر بشه
فک کنم من هنوز توی کودکی مانده ام
خدا کند که نجاتم دهد
راستی من تنهام