حس می‌کنم از تمام وقایع زندگی عقبم. انگار همه تو اتوبان دارند با ماشین مسابقه‌هاشون می‌رن و من دارم با دوچرخه‌ی کهنه‌ام که زور هم نداره پا می‌زنم و اون وسط همش سر می‌خورم یه جام می‌شکنه. همش مجبورم از اول پاشم. نمی‌دونم شایدم دچار FOMO شدم.

نمیدونم چی به سرم اومده که همش خودمو با بقیه مقایسه میکنم و احساس میکنم عقبم. من آدم رقابت و حسادت و حسرت و این چیزا نبودم. این سپیده‌ی سرزنشگر بداخلاق رو کی گذاشته تو مغزم؟ چرا ولم نمیکنه؟ خسته شدم ازش