‏یه جاخوندم نوشته بود:
آدم ممکنه شادیش رو به خیلیا بگه، ولی غم رو نه، غم آدم محرم میخواد؛
عمیقا این جمله به دلم نشست.

عمیق ترین توصیفی که میتونم راجع بهش داشته باشم اینه که:
"نبودنش سخت است
اما بودنش هم دیگر به من احساس خوشبختی نمیدهد."
‌

انسان‌های عمیق، از چشم دیگران؛ غمگین، مجنون و
گاهی سرخوش به نظر می‌رسند...

دوست داشتن
چیزی شبیه به گم شدنه ، توی یه آدم دیگه
حالا هرچی کسی رو بیشتر دوست داشته باشی
عمیق تر گم میشی ، یه جایی دیگه نمیدونی برای
خودت داری زندگی می کنی یا برای اون.

وقتی از یه حالِ بد عمیق کم کم حس بهتر شدن داری اون‌جا می‌دونی که چجوری باید شُکر کنی .

♡

وقتی یاد میگیری چطوری تو تنهایی‌هات حالت خوب باشه و ارامش پیدا میکنی؛ فقط میتونی کسی رو توی زندگیت راه بدی که شک نداشته باشی کنارش ی ارامش عمیق‌تری از تنها بودن با خودت رو قراره تجربه کنی. اینطوریه که خیلی سخت دیگه میذاری کسی وارد دنیات بشه.


. .

‏این که یهو یادم میاد تو میتونستی ولی نخواستی،
هرجا و توو هرنقطه‌ای که باشم دوباره عمیقاً ناراحتم میکنه.

زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام آن‌هایی بودند که شکست خورده‌ بودند، رنج می‌کشیدند، دچار فقدان شده بودند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند. این افراد حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آن‌ها را پر از دلسوزی، ملایمت و درک عمیق عاشقانه می‌کرد. زیبایی این افراد اتفاقی نبود.
‌
#الیزابت_کوبلر_راس

این نوشتهٔ الیزابت کوبلر رو عمیقاً دوست دارم و درکش می‌کنم؛ می‌گه:
«زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام آن‌هایی بودند که شکست خورده‌ بودند، رنج می‌کشیدند، دچار فقدان شده بودند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند. این افراد حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آنها را پر از دلسوزی، ملایمت و توجه عمیق عاشقانه می‌کرد. زیبایی این افراد اتفاقی نبود.»

دیدین وقتی آب قطعه، شیر آب رو که باز می‌کنی «فسّه» می‌ده و جز هوا چیزی ازش در نمیاد؛ انگار داره از این خلأ عمیق و بی‌انتها توی وجودش رنج می‌بره. چند مدته یه همچین حسی دارم.