‌غریبه میاد آشنا میشه بعد با کلی خاطره دوباره غریبه میشه.

با بعضیا غریبه که میشی دلت میگیره، همونایی که تمام تلاشتو کردی تا خوشحالیشون رو ببینی.

کاش غریبه‌ها برای همیشه غریبه بمونن نه اینکه بهت نردیک شن و بشن یه بخش قشنگ از زندگیت و بعد از یه مدت برگردن سر همون جایی که از اول بودن.

‏دلم عمیقاً زار تراپی می‌خواد، اینجوریه که دو تا غریبه همدیگه رو بغل کنیم و برای این روزامون زار بزنیم.

همو پیدا کردیم، قهر کردیم، آشتی کردیم، دعوا کردیم، بلاک کردیم، انبلاک کردیم، خندیدیم، گریه کردیم، اولینِ همه چیو باهم تجربه کردیم، روزا گذشت باهم بزرگ شدیم، زندگی کردیم و اخرش مجبور شدیم بازم باهم غریبه بشیم.


. .

یه روز میاد با اون آدمی که از هر دری باهاش صحبت می‌کردی و حرف کم نمیومد، دیگه حتی نمی‌تونی یه مکالمه‌ی چند دقیقه‌ای داشته باشی؛ اونجا شروع غریبه شدنه، شروع کمرنگ شدن، شروع غمگین شدن برای حرف‌های نگفته، شروع از یاد رفتن.

‏از این غریبه شدن با آدما متنفرم
از اینکه هنوز یادته یه روزی چطوری کنار هم شاد بودین
چطوری باهم دیگه گریه می کردین
تا کجای عمق وجود همدیگه رو می‌شناسین. ولی حالا چیزی جز دوتا غریبه که ساده از کنار هم رد میشن نیستید !

برای
اینکه
دوباره
مثل قبل
بشیم،
خیلی
غریبه
شدی!


. .

وقتی از یکی ناراحتم و تا شبش از دلم در نمیاره؛
فرداش که بلند می‌شم دیگه برام یه غریبه‌ست.

زخم‌ها رو نباید به هر غریبه‌ای نشون داد، جاش رو یاد می‌گیرن…🤌