‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین فکت‌هایی که وجود داره و خیلی اتفاق میوفته دوستی‌‌ها یا دوست‌های دوره‌ایه، یه مدت باهاشون خیلی صمیمی میشی، باهاشون کلی حرف میزنی، کلی خاطره میسازی، کلی چیزهای خوب اتفاق میفته، کلی اینتراکشن داری ولی بعد از یه مدت بدون هیچ دلیلی بینتون فاصله میوفته و حتی از هم دیگه خبر هم ندارین.

جناب قبانی میگه «خلف الإهتمام تختبئ کل معانی الحب»، عشق وابسته به یک‌چیزه؛ «توجه». میگه: «اگه کسی بهت گفت دوستت دارم، ولی بهت توجه نکرد، بدون که دوستت نداره. ولی اگر کسی حواسش بهت بود، از غصه‌ت غمگین شد، تو جمع‌ها نتونست بهت بی‌توجه باشه و همیشه پیگیرت بود، حتما دوستت داره.»
خلاصه که اینجوریاس، خودتونو گول نزنید!


. .

آه عزیز کوچک و غمگینم
تو ترسیدی بخاطر تاریکی‌‌هایت رهایت کنم
درحالی که من شیفته‌‌ و عاشق همان
تاریکی‌های درونت بودم

- لاادری

"برای همه، مال هیچ‌کس." این غمگین‌ترین تراژدیه.

این روزها بیشترین چیزی که براش
تلاش می‌کنم اینه که یاد بگیرم؛
هیچکس و هیچ چیز ارزش نداره
بخاطرش غمگین باشم،
هیچ آدمی ارزش نداره،
لحظه‌ای از زندگیم رو براش تلخ کنم.

ببخشید تنهات گذاشتم
خیلی غمگین بودی.

این روزها بیشترین چیزی که براش تلاش میکنم اینه که یاد بگیرم هیچکس و هیچ چیز ارزش نداره بخاطرش غمگین باشم، هیچ آدمی ارزش نداره لحظه‌ای از زندگیم رو براش تلخ کنم.

من از نبودن کسی ناراحت نمی شم،فقد بابت اعتمادی که از بین رفت و احساسی که حیف شد،غمگین می شم.

"فَلتقع بالحُب مَع شخصا یَری أن حُزنکَ
هُو أکبر مَصائبه"

"دلبسته‌ی کسی شو، که غمگین شدن تو
بزرگ‌ترین دل‌نگرانی‌اش باشد..."

غمگین‌ترین بخش داستان اینجاست که من قبول کرده بودم که چقدر مهم نیستم، اون اومد کاری کرد باور‌ کنم خاص و باارزشم بعدش هم خودش این باور رو ازم گرفت.