‏یه استادی داشتیم حرف جالبی میزد، می‌گفت کسی که زیاد غم رو زندگی میکنه باید ترغیبش کنیم به خشم تبدیل بشه و کسی که زیاد خشمگین هست رو یادبدیم غم رو تجربه کنه، انگار این دوتا حس همدیگه رو متعادل میکنن

‏به جن میگن بسم الله غیب میشه،
منم به هر کی گفتم دوستت دارم...
‌غیبش زد ...






‍‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌

شنیدم که پیری به راه حجاز
به هر خطه کردی دو رکعت نماز
چنان گرم رو
در طریق خدای
که خار مغیلان نکندی ز پای

به آخر ز وسواس خاطر پریش
پسند آمدش در نظر کار خویش

به تلبیس ابلیس در چاه رفت
که نتوان از این خوب تر راه رفت

گرش رحمت حق نه دریافتی
غرورش سر از جاده برتافتی

یکی هاتف از غیبش آواز داد
که ای نیکبخت مبارک نهاد

مپندار اگر طاعتی کرده‌ای
که نزلی بدین درگه آورده‌ای

به احسانی آسوده کردن دلی
به از الف رکعت به هر منزلی.

به یاد داشته باش که حتی روی سایه خودتان هم به عنوان یک رفیق مطمئن حساب وا نکنید ، چون به محض اینکه هوارا ابری دید، غیبش میزند.