ادِت بیار اون روز اون ساعت/ پشتِ نمایشگاه دمِ مترو/ اونجا براى دفعه ى اول/ باید مى دیدم روى ماهِت رو/ چشمات و دیدم زندگى لرزید/ دلتنگىِ قلبم فراهم شد/ بعدِ یه پاییــزِ پر از دورى/ #دنیاى_ما_اندازه_ى_هم_شد/ گفتم بمونم پیشِ تو شاید/ دنیام و از دلشوره بردارى/ شاید تو هم مثلِ من و رستاك/ دیوونه ى بارون و گیتارى/ اما یه چَن وقته كه مى بینم/ لحنت غریبه تر شده با من/ فهمیدى غرقِ موجِ مـوهاتم/ موهات و كوتا مى كنى عمدن/ بعدِ تو شعر وُ خوب فهمیدم/ با فكرِ تو تب مى كنم اما/ حرفِ دوباره دیدنت مى شه/ شهر و مرتب مى كنم اما/ مى ترسم این آغوشِ تكرارى/ واسه تو وُ دنیات كم باشه/ با این همه برگرد اگه حتى/ پاییـزِ سالِ بعد هم باشه

تو نفهمیدى…که براى داشتنت
دلم را نه…
عشقم را نه…
رویایم را نه…
براى داشتنت حسى را دادم که
بدون آن دیگر من، “من”سابق نیستم…
حالا یکى هستم مثل بقیه…
نه!!یکى مثل
یخ،سرد…
یکى مثل دیوار،بى روح…
یکى مثل خودم اما بى حس…!
و این کشننده است،
اما نمیکشد…!
دلم مال تو ،
عشقم مال تو،
رویایم را نیز نمیخواهم
اما…”من”خودم را پس بده…
با این”من”الان خیلى غریبه ام…
و این کشنندست اما نمیکشد…!!