همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

‏جمله‌ی "وای چقدر ساده و احمق بودم" قابلیت اینو داره که هرسال به خود پارسالت بگی
‌

آدمای ناامن قابلیت خوبی دارن توی دیدن ضعف هات در هرچیزی!

انقدر اسکلی که ساعتایی که ده قرن پیش مد بوده میندازی؟ بیا اینجا ساعتای هوشمندو ببین تو چه قابلیتایی دارن بعد بگو بازم ساعت قدیمی میخوام:

حس میکنم قابلیت آشنا شدن با آدمای جدید درونم مُرده

.࿐

یِ زخمایی تو زندگی هست که قابلیت
اینو داره تورو به یک آدمِ دیگه تبدیل کنه...!
ᅟ

کسی که زیاد فکر میکنه قابلیت اینو داره تو بهترین شرایط یهو غمگین شه.

کاش قابلیت وارد شدن به این جور عکسا وجود داشت :))

. .

لیوانی چای ریخته بودم و منتظر بودم خنک شود. ناگهان نگاهم به مورچه ای افتاد که روی لبه ی لیوان دور میزد. نظرم را به خودش جلب کرد. دقایقی به آن خیره ماندم و نکته ی جالب اینجا بود که این مورچه ی زبان بسته ده ها بار دایره ی کوچک لبه ی لیوان را دور زد. هر از گاهی می ایستاد و دو طرفش را نگاه میکرد. یک طرفش چای جوشان و طرفی دیگر ارتفاع. از هردو میترسید به همین خاطر همان دایره را مدام دور میزد. او قابلیت های خود را نمیشناخت. نمیدانست ارتفاع برای او مفهومی ندارد به همین خاطر در جا میزد. مسیری طولانی و بی پایان را طی میکرد ولی همانجایی بود که بود.
یاد بیتی از شعری افتادم که میگفت " سالها ره میرویم و در مسیر ، همچنان در منزل اول اسیر"

ما انسان ها نیز اگر قابلیت های خود را میشناختیم و آنرا باور میکردیم هیچگاه دور خود نمیچرخیدیم. هیچگاه درجا نمیزدیم

•
وقتی می‌فهمی قابلیت اینکه کراش بقیه بشی رو داری.

♡