میخوام راه برم انقد راه برم که دیگه پاهام رو حس نکنم و وقتی از نفس افتادم و داشتم به زور قدم بعدی رو برمیداشتم تازه شروع کنم به دوییدن، میخوام به خودم ثابت کنم تو بدترین شرایط بدتر از اون هم هست و من باید قبولش کنم، چون چیزی که منو نکشه، بی‌شک قوی‌ترم میکنه.

حس میکنم دیگه هیچ‌ اومدنی، هیچ رفتنی، هیچ اتفافی نمیتونه روم تاثیر بذاره، دیگه خیلی راحت همه چیز رو قبول میکنم و ازش میگذرم و آخرش میگم زندگی همینه دیگه.

‌«رها کنید!
چیزی که میاد رو قبول کنید
و اجازه بدید زمانش که تموم شد بره.
چیزی که برای توعه، قطعا بدون تلاش
تو هم می‌مونه.»

بیاین قبول کنیم که
خیلیامون بهترین ورژن خودمون رو سر بی ارزش ترین آدم های دنیا هدر دادیم...

غمگین‌ترین بخش داستان اینجاست که من قبول کرده بودم که چقدر مهم نیستم، اون اومد کاری کرد باور‌ کنم خاص و باارزشم بعدش هم خودش این باور رو ازم گرفت.

باشه قبول،گذشته دردناکی داشتی،اما دلیل نمیشه با آدما هرجور دلت میخواد رفتار کنی.

از من میپرسی بگرد دنبال کسی که مسئولیت پذیره و مسئولیت قبول میکنه، مسئولیت دوست دارمی که میگه، مسئولیت قولی که میده، مسئولیت حرفی که میزنه، مسئولیت حال کسی که کنارشه، مسئولیت اشک‌هایی که میریزه، مسئولیت دستی که میگیره.

‏چیزهایی که براشون بهتون هیچ جایزه‌ای نمیدن:

-سلامت روانتون رو برای شغلتون بذارین
-اشک ریختنتون رو پنهان کنین
-مسئولیتهای زیاد از حد قبول کنین
-خودتون رو به خاطر دیگران کوچیک کنین
-وانمود کنین حالتون خوبه وقتی خوب نیستین
-یه رابطه یا دوستی رو وقتی که باید رها کنیم، ادامه بدین

بیاید قبول کنیم
هیچکس به اون قشنگی که تو ذهنمون ازش ساخته بودیم ، نبود .


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

Many people don't accept themselves because they haven't spent enough time with themselves.

بیشتر ادما خودشونو قبول نمیکنن چون که به اندازه‌ی کافی با خودشون وقت نمیگذرونن.