رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

تاکسیک واقعی؟ آدمی که از نقش قربانی بیرون نمیاد.

وقتی نقش خودت رو در نظر نگیری، متوجه نشی که هر رفتار یا واکنشی که نشون میدی ممکنه تاوان داشته باشه و همش تو نقش قربانی فرو بری، همه چیز خیلی برات سخت تر میشه.
وقتی میپذیری که اوکی منم اشتباهاتی داشتم، راحت تر گذر میکنی.
این بهترین چیزی بوده که تو این سال‌ها از تراپیستم یاد گرفتم.

زندگی واقعا مثل مارپله‌ست. بعضی وقتا فقط یک حرف یا یه کار از طرف بقیه میتونه تورو به خونه‌ی اول برگردونه.
نگفتم که اگر حس کردین اینجور شد بشینید کنار گریه زاری کنید و قربانی بشید. اتفاقا باید برعکسشو انجام بدید ولی خب یادتون باشه که قانون زندگی همینه و نباید فراموشتون بشه

The ultimate sadness is only where Alireza Ghorbani says;
"You are the whole story, you are gone but you don't leave me alone."

نهایت غم فقط اونجایی که علیرضا قربانی میگه؛
«تویی تمام ماجرا، که رفته‌ای ولی مرا، به حال خود نمی‌گذاری.»

اگه بخوام بگم چقدر دوستت دارم مثلِ علیرضا قربانی باید بگم که:

تویی تمامِ ماجرا 🫀

♡

تجربه بهم نشون داد آدم هرچقدر که سنش میره بالا و تجربیات عاطفی متفاوتی رو از سر میگذرونه اگر عاقل باشه به رابطه‌ی بهتری میرسه.
فقط کافیه از نقش قربانی خارج بشه اشتباهاتش رو ببینه و بپذیره و تغییر کنه اون‌وقت یه جایی به اون ارتباطی میرسه که همه جوره حالشو خوب میکنه.

مسئله فقط مسئله‌ی دووم آوردنه. همیشه اون کسی روایت‌کننده بوده که اون مسیر رو تا انتهاش رفته. هرکسی موند و جا زد اسمش رفت تو لیست قربانی‌ها و من حقیقتا دلم نمی‌خواد قربانی باشم. اگر قربانی بودنی هم مطرح باشه دلم می‌خواد قربانی مقصد باشم نه مسیر. چون هرکسی که توی مسیر موند و جا موند لگدمال شد. و تن من برای لگدمال شدن بیش از اندازه کشیده.

سلام محبوب من
زندگی همین است.
شب گریه می‌کنیم و صبح می‌خندیم
و هیچکس هم این را به روی دیگری نمی‌آورد!


قربانِ شکل ماهت؛ علی گلبن


. .

برایم نوشت:
«عزیزم، قربانِ غمِ دلِ کوچکت بروم.»