اشک هایم که
سرازیر می شوند
دیری نمی پاید که قندیل می بندد
عجیب سرد است
هوای نبودنت

هوای شعرهایم سرد و
هوای خیالم پس است
چقدر خاطره های برفی،
پیش رویم باریدن گرفته و
چقدر انتظار در دلم قندیل بسته است
چقدر پشت ابر مانده ای؟
چقدر نمی تابی؟
از لحن رسمی نبودنت پیداست که
از لحن خودمانی خاطرات هم دلی گرم نخواهد شد
پر واضح است که
این زمستان هم آش دهان سوزی نمی شود

اینجا عشـق قندیل می بندد با این واژه های یـخ زده …
نگفته بـودی دمای نبودنت زیر صفر اسـت

ﺧﯿﺎﻧﺖ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺳﺮﺩ ﮐﺮﺩﯼ
ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ
ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﻢ
ﻗﻨﺪﯾﻞ ﻣﯿﺒﻨﺪﺩ
ﻫﯿﭻ ﺣﻮﺍﺳﺖ ﻫﺴﺖ
ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎﯼِ ﺗﻤﺎﻡِ ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ ﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ؟

اینجا عشـق قندیل می بندد با این واژه های یـخ زده …

نگفته بـودی دمای نبودنت زیر صفر اسـت …

اشکهایم ک سرازی میشوند، کمی بعد قندیل میبندند؛
عجیب سرد است هوای نبودنت....

نه دوس دارم کسی دوستم داشته باشد
نه حوصله دوس داشتن کسی رو دارم …
سردم…
مثل…
بهمن دی اسفند …
مثل زمستان ….
آرزوهایم قندیل بسته …
امید هایم دفن شده ….
احساساتم سرد شده ….
نه از امدن کسی خوشحالم نه از رفتن کسی غمگین …
پر از سکوتم
سکوت………..