هميشه يك نفر بايد باشد كه نظم كسل كننده ی زندگی را به هم بزند. هميشه بايد آن دانشجو -آن شاگرد تنبل- ديرتر از همه درب كلاس را باز كند تا سرهامان به پشت برگردد! تا بفهميم زندگي فقط آن تخته و آن ماژيك هاي رنگارنگ نيست.

هميشه يك نفر بايد باشد كه نظم كسل كننده ي زندگي را به هم بزند. هميشه بايد آن استاد -آن كه با بقيه فرق دارد- لبخندش را پرت كند به آخر كلاسي ها تا شايد بارقه اي از اميد در دلشان بتابد! تا شايد باور كنند كه -همانطور كه دوست دارند- زندگي چيزي بيش از فرمول هاي پيچيده ي داخل كتاب هاست! تا شايد بپيچد توي گوششان فرياد"پاسِش كردم"

نظم را شايد توي كتاب ها آموزش داده باشند، اما يادم نمي آيد توي كتاب هاي درسي از لذت"ناگهاني بودن" خوانده باشم. از لذت فراموش كردن هر چه قاعده ي نرمال و تن دادن به "لحظه"، تن دادن به هر آنچه پيش آمده! هر آنچه خوش آمده!

نمونه هايي ازچيزهاي کوچکي که باعث خوشحالي ميشه:
- يه نفره خوابيدن توتختخواب دونفره ودونفره خوابيدن توتختخواب يه نفره
- خنكي اون طرف بالش!
- ليسيدن انگشتاي پفكي
- همخوني چندنفري باآهنگ ضبط ماشين توجاده
- خاروندن ردكش جوراب
- شنبه اي كه تعطيل باشه
- سوتي ب دي وهيچ كس حواسش نباشه
- ته ديگ سيب زميني ماكاروني
- ازخواب پاشي وببيني چندساعت ديگه هم مي توني بخابي
- خط خطي هاي همكلاسيتو تودفترقديميت ببيني

دبيرستاني بود،توي موبايلش كلي عكس هاي ناجور داشت...


يكي از همكلاسي هاش يه روز بهش گفت:نگاه كردن به اين ها گناه داره،حرامه!


بهش جواب داد:برو بابا اينا كه چيزي نيست،بيخيال،گناه كجا بوده...


يكي دوسالي بود كه دانشگاه قبول شده بود؛توي اتاقش خودكشي كرده بود و روي يك كاغذ نوشته بود:


(همه چيز از يك عكس شروع شد،من در لجن گناهان خودم غرق شدم و خودم هم نفهميدم)


امام علي (ع):چشم ها دامهاي شيطاند.غررالحكم ص 950