تو کز نجابت صدها بهار لبریزی٬ چرا به ما که رسیدی همیشه پاییزی؟
ببین! سراغ مرا هیچ‌کس نمی‌گیرد٬ مگر که نیمه شبی، غصه‌ای، غمی، چیزی