دوسْت دآشتَن عُضوی اَز بَدَنْ اَست
.دُرُست اَست کِه هَمِه فُوراَ‍‍َ بِـه یـآد [قَلب] می اُفتَنْد.
وَلی [مَن] میگویَم دوسْت دآشتَن [ دَندآنِ آدَم] اَست
.دَندآن جُلویی کِه هِنگآم لَبخَند [بَرق] می زَنَد...
حآلآ تَصَوُر کُنید رُوزیـ رآ کِه دوسْت دآشتَنِ بَدَن [دَرد] کُنَد!
آرآم و قَرآر رآ اَز آدَم میگیرَد...
غَذا اَز [گَلویَت] پآییـن نِمـی رَوَد..
شَبهآرا تآ صُبح بِـه [گِریـه] مـی نِـشیـنـی...!
آنقَدر مُقآوِمَت میـکُنی تآ یِک روز میـبیـنـی رآهـی جُز اینکِه [دَندآن دوسْت دآشتَن] اَت را بِکِشی و بیَندآزی دور ...
.
.
.
بَعد حآلآ کِه‍ [ دَندآنِ دوسْت دآشتَن ] رآ کِشیدی بآشی،حآلَت خوب اَست،رآحَت میخوآبی،رآح‍َت غَذا میخُوری و شَبها دیگَر [ گِریِه اَت ] نِمیگیـرَد!
وَلی هَمیشـــه [جآی خآلی] اَش هَست...
حَتّـی وَقتـــی اَز تَهِ دِل [میخَندی] :)

‌

امشب

بویِ نبودنت همه جا پیچیده ،

و اینجا یک نفر در هیاهویِ شیشه ها ،

فریاد می زند

که تو دیگر نخواهی آمد ...

دلم می خواهد

همه ی شیشه ها را بشکنم

و گلویِ کسی را پاره کنم

که پُشتِ پرده ی شیشه ها ست ...

خفه اش کنید !

من دیگر طاقت ندارم ...

و مےگویے بِـפֿنـב
وَ مَـטּ بـ ـآ صورتـ ـڪ פֿنـבآטּ مَجآزے مےפֿنـבم
وَ تـ ـ ـو شآב مےشوے
اَمّـ ـآ چـ ه میـבآنے قَطره هآے اَشڪ
اَز چِشمآنَم جـ ـآریستـ ـ
چـ ه میـבآنے بُغض گِلویَم رآ گِرفتـ ه وَ لَبآنَم مےلَرزב
چـ ه میـבآنے! چـ ه میـבآنے....؟

وقتی کاری انجام نمی شه،
حتما" خیری توش هست.
وقتی مشکل پیش بیاد،
حتما" حکمتی داره.
وقتی تو زندگیت زمین بخوری،
حتما" چیزی است که باید یاد بگیری.
وقتی بیمار می شی،
حتما" جلویِ یک اتفاقِ بدتر گرفته شده.
وقتی دیگران بهت بدی می کنند،
حتما" وقتشه که تو خوب بودنِ خودتو نشون بدی.
وقتی همه ی درها به روت بسته می شه،
حتما" خدا می خواد پاداشِ بزرگی بابتِ صبر و شکیبایی بهت بده.
وقتی دلت تنگ می شه،
حتما" وقتشه با خدایِ خودت تنها باشی.

هیچوقت:
کَسی رو که در حا شیه زندگیش هستی،
در او لویّت زِند گیت قرار نَده