هر شب
تصویری از "بهشت"
برایم تداعی می شود!
وقتی میان ِ آغوشت
مابین ِ گل های پیراهنت،
غرق می شوم ...

#محسن_جمالی_پور

مثل یک آیینه ام ، از «آه» می ترسم رفیق

از خودم گه گاه و گه ناگاه می ترسم رفیق



گرچه مابین دو کتفم مُهر ایمان خورده است ...

لیکن از تاریکی این چاه ، می ترسم رفیق



گاه از له گشتن یک مور ، اشکم می چکد

آری ، آن کوهم که از یک کاه می ترسم رفیق



راه سخت و راهزن بسیار و عمر اندک ، و من

از کمینِ دشمنِ آگاه ! می ترسم رفیق



می خزم کنج تو و در وسعتت گم می شوم

جان پناهم می شوی هرگاه می ترسم رفیق



شادی ات را دوست دارم ؛ جان خود را بیشتر !

از همین لبخند دُم کوتاه می ترسم رفیق...

این روسری آشفته‌ی یک موی بلند است
آشفتگی موی تو دیوانه کننده‌ست

بالقوه سپید است زن اما زن این شعر
موزون و مخیل شده و قافیه‌مند است

در فوج مدل‌های مدرنیته هنوز او
ابروش کمان دارد و گیسوش کمند است

پرواز تماشایی موهای رهایش
تصویرِ رهاکردن یک دسته پرنده‌ست

دل غرق نگاهی‌ست که مابین دو پلکش
یک قهوه‌ای سوخته‌ی خیره‌کننده‌ست

با اخم به تشخیص پزشکان سرطان‌زاست
خندیدن او عامل بیماری قند است

تصویر دلش با کمک چشم مسلح
انگار که سنگی ته شیئی شکننده‌ست

شاید به صنوبر نرسد قامتش اما
نسبت به میانگین همین دوره بلند است

ماه است و بعید است که خورشید نداند
میزان حضور و حذرش چند به چند است ..

ساده تر از این نمی توان نوشت
حرفی که مابین دو هجا از ترانه ی چشمانت برق می زند را
با من باش را

ﯾﮑﯽ ﺍﺯﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻡ ﺍﯾﻨﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﺎﺻﻢ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﻨﻪ ﻭ ﻋﮑﺴﺎﺷﻮ
ﺑﻨﺪﺍﺯﻡ ﺗﻮ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﺴﻮﺯﻩ
ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺏ ﺍﻭﻻﻋﮑﺴﺎﺷﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺩﻭﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﺎﺹ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﻭ ﺳﻮﻣﺎﺑﯿﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ