خیلی ها که عاشق کشورشان هستند دوست دارند فرصتی خاص پیش بیاید و نشان دهند که تا چه اندازه حاضرند برای سرزمین مادری شان با تمام وجود قدم بردارند.

من به شما پیشنهاد می کنم منتظر رخ دادن هیچ اتفاق بزرگی نباشید.

خاموش کردن یک لامپ اضافه، بستن شیر آبی که چکه می کند، بوق نزدن در جایی که نیاز نیست، خاموش کردن تلویزیون وقتی نگاهش نمیکنید،
نریختن آشغال در طبیعت و کنار جاده ها،
پانزده دقیقه کتاب خواندن قبل از خواب و...
هر کدام از این ها گامی کوچک اما موثر است. فقط تصور کنید هر روز هر ایرانی یک گام کوچک و هوشمندانه بردارد آن وقت روزی 80 میلیون کار خوب خواهیم داشت. هشتاد میلیون قدم برای سرزمین مان ایران...

به سلامتی مادری که اگـه 100 تـا پـریز خالی هم باشه

.

.

.

برا وصل کردن جاروبرقی، گوشیه تو رو از شارژ در میاره!

یعنی به وضوح دیدماااااا

دختر، زودتر راه می رود
زودتر به تکلم می افتد
زودتر به سن تکلیف می رسد
اصلا انگار از همان اول، عجله دارد
انگار هیچ وقت برای خودش وقت ندارد
حتی بازی هایش، رنگ و بوی جان بخشیدن دارد
چنان معصومانه عروسکش را در آغوش می فشارد؛ گویی سال هاست طعم شیرین مادری را چشیده است.

دختر بودن یعنی همیشه عجله داشتن برای رساندن محبت به دستان دیگران
دختر که باشی مهربانی ات دست خودت نیست
خوب می شوی حتی با آنان که چندان با تو خوب نبوده اند
دل رحم می شوی؛ حتی در مقابل آنهایی که چندان رحمی به تو نداشته اند
دختر که باشی زود می رنجی، زود می بخشی، زود می گریی، زود می خندی
تو مامورِ احساس، روی زمین هستی!
بی تو و بازیگوشی هایت جهان می میرد دختر جان!

چند روز پیش نوشته ای میخواندم از "هاروکی موراکامی"
داستان زنی بود که اوایل زندگیش آنقدر همسرش را دوست داشت که هر شب مدت زیادی به چهره او در خواب نگاه می کرد و این برایش لذتبخش بود و به او احساس امنیت میداد …
اما یک روز تصمیم گرفت این عادت را ترک کند وقتی فرزندش متولد شد و به خاطر اسم او با مادر همسرش دچار اختلاف شد … آن روز حس کرده بود همسرش حمایت کافی را از او نکرده و این پایان نگاه کردن به چهره همسرش در خواب بود!!!
من برای چند لحظه ، چشمانم را بستم و خودم را به جای مرد داستان گذاشتم …
مادرم را دوست داشتم و همسرم را هم …
به مادرم مدیون بودم برای سالها جوانیش که به پایم ریخته …
و به همسرم برای عشقی که در هر لحظه ی زندگی نثارم می کرد
خودم را بسیار بی پناه دیدم …
اگر از مادرم حمایت می کردم محبت همسرم را از دست می دادم و اگر از همسرم حمایت می کردم محبت مادرم را …
پس ناامیدانه از هر دویشان میخواستم که این اختلاف را تمام کنند …و این
منطقی ترین کار ممکن بود!
این بار خودم را به جای زن داستان گذاشتم
در آغوشم فرزند تازه متولد شده ام بود و رو به رویم مردی که دلم می خواست همیشه کنارم باشد
با خودم فکر کردم کدامشان را بیشتر دوست دارم اسم پسرانه مورد علاقه ام یا عشق همسرم ؟؟؟
من اگر بودم ترجیح میدادم پسرم نام دیگری داشته باشد اما لذت نگاه کردن به چهره همسرم در خواب را تا آخرین لحظه زندگی از دست ندهم …
گاهی بعضی لجبازی ها تمام تصورات خوبمان از آدم ها را به هم میریزد
گاهی یک خواسته ی اشتباه امید و انگیزه را از زندگیمان دور می کند.
کاش ما زن ها باور می کردیم
که مردها هم از سیاره دیگری نیامده اند
آنها هم دارای عاطفه اند و قطعا انتخاب بین دو عشق مادری و همسری برایشان امکان پذیر نیست و چنین خواسته ای غیر عاقلانه است …
ما زن ها معجزه ای داریم به اسم فداکاری و نیرویی به اسم گذشت! …
اگر بخواهیم در بدترین شرایط هم با ذره ای مهربانی می توانیم کاری کنیم که
مرد زندگیمان هرگز
در عشق
درمانده نشود …!


تقدیم به همه آقایون وباارزوی همچین بانوهایی برای ایشون

امپاتی (empathy) چیست؟

"امپاتی" به معنی خود را به جای دیگران قرار دادن است. مادری کودکش را به گردش می برد. او خیلی خوشحال است اما کودک زار زار گریه می کند.

مادر ابتدا دلیل گریه کودک را نمی فهمد اما وقتی خود را جای کودک می گذارد و از دید کودک به جهان می نگرد، تازه متوجه می شود کودک فقط پاهای آدمها را می بیند، و در این شلوغی چیز دیگری نمی بیند. از این پایین دنیا خیلی خسته کننده است.

هرچه توانایی امپاتی در شما افزایش پیدا کند، ارتباطهای صمیمانه تری با دیگران خواهید داشت.
پژوهشگران معتقدند که امپاتی می تواند تا حد زیادی مشکلات خانوادگی را که عموما از عدم درک متقابل ناشی می شود، حل و فصل کند.
اگر پدر و یا مادر هستید خودتان را جای فرزندتان بگذارید ، آیا چنین والدینی را دوست دارید؟ خودتان را جای همسر، معلم، شاگرد، فروشنده، خریدار و یا دوستتان بگذارید.
آیا طرف مقابلتان را دوست دارید؟
"توانایی امپاتی را تمرین کنید و در خود افزایش دهید."

دکتر جیمز اِنس مینگر

قربان صدقه اش بروید
نوازشش کنید
مادر را میگویم...
گاهی برای مادر مادری کنید
مینویسیم مادر میخوانیم فرشته ...

ستارخان در خاطراتش می گوید:
من هیچوقت گریه نکردم،
چون اگر گریه می کردم آذربایجان شکست می خورد
و اگر آذربایجان شکست می خورد ایران شکست می خورد.
اما در زمان مشروطه یک بار گریستم.
و آن زمانی بود که 9 ماه در محاصره بودیم بدون آب و بدون غذا.
از قرارگاه آمدم بیرون، مادری را دیدم با کودکی در بغل، کودک از فرط گرسنگی به سمت بوته علفی رفت و بدلیل ضعف شدید بوته را با خاک ریشه می خورد، با خودم گفتم الان مادر کودک مرا فحش می دهد و می گوید لعنت به ستارخان.
اما مادر، فرزند را در آغوش گرفت و گفت:
"اشکالی ندارد فرزندم، خاک می خوریم، اما خاک نمی دهیم."
آنجا بود که اشک از چشمانم سرازیر شد .
جاویدان باد نام کسانی که بخاطر عزت این مملکت و آب و خاک، جانانه ایستادند

در این دنیا از سه اهنگ
میترسم :
صدای کودکی از بی مادری
صدای عاشقی از جدایی
صدای مجرمی از بی گناهی

مادری دارم برایش بی امان تب میکنم

در مقابل یک فرد معلول باسرعت کم راه برید و مادری که فرزندش رو ازدست داده بچه تون رو نبوسید در برابر کسیکه نداره از داشته هاتون مغرورانه حرف نزنید