کاش استمراری در کار بود
اما مدت هاست در خاطرم
ماضی شده ای
بعید بعید ...


. .

ببخشید که ناگهان پیدایم شد
ببخشید که حس خوبی به تو دارم؛
ببخشید که بد بودم، کم بودم، یا دیر رسیدم؛
که انتظار زیادی از تو دارم؛
ببخشید که حتی
هر چند لحظه ای کوتاه
نتوانستم بگویم دوستت دارم؛
ببخش و در یک قدمیِ دوست داشتن
این پا و آن پا نکن؛
دیگر نمی خواهم فعل هایم ماضی شوند؛
نمی خواهم "دوستت دارم"، "دوستت داشتم" شود؛
در هر حال اما،
ببخشید که من دوستت دارم...

از تو که حرف میزنم،

همه فعل هایم ماضی اند…

حتی ماضی بعید،

خیلی خیلی بعید…

کمی نزدیکتر بنشین…

دلم برای یک حال ساده تنگ شده است…

ازتوکه حرف میزنم همه فعل هایم ماضی اند .ماضی خیلی خیلی بعید...کمی نزدیکتربنشین دلم برای یک حال ساده تنگ شده است بیا وکمی بنشین...درحوالی این یادهای بیرنگ