ایده های زیادی دارم ولی وقتی بزرگ میشن و میخوام با ذوق و شوق از خونه راهیشون کنم به مسیر عمل، یه غول گنده توی جاده ایستاده و اسمش "خب اینکارو هم کردی تهش که چی" هست. این موجود با زمزمه ی "مطمئنی این کاریه که میخوای تا آخر عمر انجامش بدی؟ و گیریم موفق شدی بهترین نتیجه رو هم گرفتی، واقعا خوشحال میشی؟ حالا سی سال دیگه داری چی کار میکنی؟" ایده هام رو ضعیف میکنه و میبلعه. هی گنده تر میشه و دیگه کل جاده رو بسته.
گاهی صدای پاشو از پنجره میشنوم‌. یا گرمی نفس های متعفنشو پشت گردنم حس میکنم.
میخواد منم ببلعه...

دوستان عزیز ما عزیزترین عزیزمونم که میمیره اولش خیلی بی تابی میکنیم،انکار میکنیم مرگ عزیزمون رو،بیقراریه بسیار،هیچی از گلومون پایین نمیره،حوصله هیچ کس و هیچ کاری رو نداریم،سوم میگیریم،چهلم میگیریم،کمی کمی کمی آروم تر میشیم،از مرحله ی انکار و خشم و عصبانیت بیرون میایم،کمی بیشتر زمان میگذره با این واقعیت بد و تلخ و دردناک کنار میایم و میپذیریمش.
حالا شما با خودتون تحلیل کنین که مرگ عزیزانتون سخت تره یا اون خاطره و گذشته ای که در بیشتر موارد بد و غلط و اشتباه بوده. ما مرگ عزیزانمون رو پذیرفتیم و زندگی عادیمون رو داریم انجام میدیم چطور نمیتونیم گذشته ی آسیب زننده ای که هیچ کاری نمیشه براش کرد رو خاک کرد.
این تابوته گذشته ی بدِ،تلخِ،دردناکه،چندش آوره،متعفن رو خاااااک کنید و واسش سوم،چهلم،و گریه های بسیار کنید ولی بعدش به زندگی عادیتون برگردید.