گاهی وقتا فقط همین که بذاری یه نفر با خیال راحت بره دنبال چیزی که هیچ ایده‌ای راجع بهش نداره، و اجازه بدی حتی اگر بی‌راهه میره، ته مسیر به نتیجه‌ای که خودش تجربه کرده برسه و حسرتی نخوره و یا حداقل برای حسرت‌هاش؛ عزیزش رو مقصر ندونه و توی این رینگ بوکس احساسات متناقض گیر نکنه، بزرگ‌ترین کاریه که میشه در حقش کرد.

صداهای توی سرم زیاده. هیچ کس به این عوضی ها یاد نداده وسط حرف هم دیگه نپرن. داد نزنید! چرا آدمای توی مغزم بلد نیستن آروم صحبت کنن؟ چرا با هم مذاکره و نتیجه گیری نمی‌کنید و هر کدوم ساز خودتونو میزنید؟ ساز های متناقض... این سمفونی، مسخره و فالشه! لطفا خفه شید.

دیدن دوستی که دیگه دوست نیست، حس متناقض و غمگینی داره

تو و مرگ

خیلی شبیه هم هستید

هرچند با دو فعل متناقض

تو با رفتنت

مرگ با آمدنش

چه فرقی می کند که آدم چطور از زندگی دل بکند؟