ما دو پیراهن
بر یک بند بودیم دوشعر دریک کتاب بودیم دوعکس دریک قاب بودیم
دو رمانِ عاشقاقانه ازدست یک نویسنده بودیم
مادوخیال دو رویا دو حسرت دومحال دو آرزوی دست نیافتنی بر یک
قنوتِ 
بودیم
ما دو پرستو
دو مهاجر
دو همسر
دو لاله ی واژگون بر تن یک درخت بودیم
اما هرگز برای هم نبودیم ....


#امید_آذر

این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

من انقد تو ویس صدام داغون بود که به هرکی  ویس میدادم تا سه روز روم نمیشد پیویشو سین کنم .. اما از وقتی با این چنل آشنا شدم ، هربار که ویس میدم محاله کسی بهم نگه صدات چقدر قشنگه .️:

آدمی که دلش غمگینه ، شاید بارها بخنده اما محاله چشماش دیگه برق بزنه :(

دلم میخواد مثلِ محسن چاووشی بیام بگم:

"محاله اعتنا کنم به وعده های مبهمت
منی که مطمئن شدم شفا نمیده مرهمت.."

ولی نه که نخوام، نمیتونم!

🩵.00:00.🩵


و قسم به صبر که تو
خداوند رویدادهای محالی....!

تیر خلاص رو هم جناب صائب تبریزی به بهترین نحو ممکن در مورد شروع عاشقی زده، مخصوصا اونجایی که میگه:

گل چو خندید
محال است دگر غنچه شود
سر چو آشفته شد از عشق،
بسامان نشود...

بین خودمون باشه.همه‌مون تهِ تهِ قلبمون یه آرزوی خیلی خیلی محال داریم که از اول می‌دونستیم بهش نمی‌رسیم ، پس انداختیمش توی یه صندوق خاک خورده و هرزگاهی درش میاریم و با عشق نگاهش میکنیم…یه آرزویی که هیچکس ازش خبر نداره.یه چیز خیلی خاص! همه‌مون داریمش…همه‌مون!

هر جا بری‌ تو، محاله‌ از‌ قلب‌ خودم‌ دورت‌ کنم...

ㅤㅤㅤㅤ◁❚❚▷ㅤㅤㅤㅤㅤ

خوش به حال من . . .
که از دنیا و آدمهایش
چشم هایت برایِ من است.
تمامِ وجودت سهمِ من است.
خوش به حال من ،
که تنها محالِ زیبایِ زندگی ام هستی
که فقط کنارِ من ممکن میشوی.️


شبتون پر از عشق.