حس‌وحالم یک‌جوریه که احساس می‌کنم یک قالب یخ گنده توی سینمه. دستم مدام روی سینمه که شاید کمی از حجم سرماش کاسته شه. تاثیری نداره، جاش می‌سوزه.

برای تویی که زیادی توو زندگیت به خودت سخت گرفتی، این تیکه از کتاب  فرانسس میرالس برای توعه:

"تو مدام از کارهایی که در گذشته انجام ندادی یا آنها را بد انجام داده‌ای گلایه می‌کنی. طوری که انگار این کار فایده‌ای دارد. چرا خودت را نمی‌بخشی و به خودت یادآوری نمی‌کنی که همیشه بیشترین تلاشت را کرده‌ای؟
انسان‌ها این حق را دارند که به تدریج کامل شوند. لازم است گذر عمر، چیزی جز موی سفید برای ما به ارمغان بیاورد..."
‌

‌
‏احساس تعلق نداشتن، یکی از بدترین حسای دنیاست؛ مدام این حس باهاته که اینجا جای تو نیست، اضافی هستی و همه چی برات اشتباهه.
‌

بین کسی که توی قلّه به دنیا اومده با کسی که کوه رو بالا رفته تا به قلّه رسیده فرق زیادی هست!

نیاز نیست مدام خودتو مقایسه کنی ‌...


. .

بنده با تعادل موافقم. نه این که اونقدر دور باشم که چهره‌مو یادت بره و نه اونقدر نزدیک که مدام برات از خودگذشتگی کنم و تو هم یه روزی بهم بگی «مگه من ازت خواستم؟!» کنارتم اما دقیقا جایی که باید باشم. نه بیش‌تر و نه کم‌تر.

people keep telling me that life goes on, but to me that’s the saddest part

مردم مدام بهم میگن که زندگی ادامه داره،
اما برای من غم انگیزترین بخش همینه.

You can't grow with people who keep trying to bring you back down to a level that you've already leveled up from .

شما نمی توانید با افرادی رشد کنید که مدام سعی می کنند شما را به سطحی که قبلاً از آن بالاتر رفته اید، برگردانند .

به نظرم کوچک شمردن غم یک نفر دیگه و مدام یادآور شدن به اینکه «برو خدا رو شکر کن فلان نشده» از ضایع‌ترین کارهاست!

من متوجه ته کشیدن احساساتم هستم؛ مثل یک باتری که مدام نیاز به شارژ داره اما زود خالی می‌شه.
نمی‌دونم چرا اغلب در بهترین لحظات، احساس جداافتادگی می‌کنم؟

‏فکر اینکه باقیمونده‌ی عمرم هم بخواد مثل تا اینجاش پیش بره، مدام مثل یه حفره‌ی بزرگ ترسناک می‌بلعدم.